Άουσβιτς - Μπίρκεναου

Το καλοκαίρι του 1941 -δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή ημερομηνία- διατάχθηκα ξαφνικά να παρουσιασθώ στον αρχηγό των Ες-Ες στο Βερολίνο και μάλιστα να έρθω σε απευθείας επαφή με τον υπασπιστή του. Αντίθετα όμως με ό,τι συνηθιζόταν, εκείνος με είδε χωρίς τον υπασπιστή του και μου είπε: "Ο Φύρερ διέταξε την οριστική λύση του εβραϊκού ζητήματος κι εμείς, τα Ες-Ες, πρέπει να εκτελέσουμε τη διαταγή αυτή. Οι υπηρεσίες όμως που διαθέτουμε στην Ανατολή δεν είναι σε θέση να εκτελέσουν τέτοιας μεγάλης κλίμακας ενέργειες. Ως εκ τούτου όρισα γι' αυτό τον σκοπό το Άουσβιτς, αφενός λόγω της συγκοινωνιακής του θέσης, που εξυπηρετεί, και αφετέρου επειδή η περιοχή εκεί μπορεί να περιφραχθεί και να καμουφλαριστεί εύκολα. [...] Οι Εβραίοι είναι προαιώνιοι εχθροί του γερμανικού λαού και πρέπει να εξολοθρευτούν. Όλοι οι Εβραίοι που ανήκουν στις χώρες κατοχής μας πρέπει να εξοντωθούν τώρα, όσο διαρκεί ο πόλεμος. Αν δεν κατορθώσουμε τώρα να καταστρέψουμε τις βιολογικές ρίζες του ιουδαϊσμού, θα έρθει η στιγμή που οι Εβραίοι θα εξοντώσουν τον γερμανικό λαό..."

[Από το ημερολόγιο του Rudolf Hoss, διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς] 

Εγνατία οδός, εκτόπιση Εβραίων Θεσσαλονίκης

Δεν είναι λίγοι οι μαθητές που γνωρίζουν ελάχιστα πράγματα για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και μέρες σαν τη σημερινή επιβάλλεται να αξιοποιούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τα σχολεία. Εξάλλου, υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία -λογοτεχνικά και μη- που αφορούν όσα συνέβησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ακόμη περισσότερες κινηματογραφικές ταινίες που παρουσιάζουν την εποχή και τα γεγονότα με διαφορετικούς τρόπους. Το υλικό είναι απύθμενο. 

Λένε πως μετά από μια επίσκεψη στο Άουσβιτς κανείς δεν επιστρέφει ίδιος...

Το στρατόπεδο βρίσκεται στην πολωνική πόλη Οσβιέτσιμ (πολωνικό όνομα του Άουσβιτς), λίγο έξω από την Κρακοβία. Όταν επισκέπεται κανείς την Κρακοβία, μάλλον αποκομίζει την εντύπωση πως οι Πολωνοί είναι περήφανοι που ζουν σε μια τόσο παλιά και όμορφη πόλη, ένα πραγματικό κέντρο πολιτισμού, αλλά αποσιωπούν ότι δίπλα της βρίσκεται ένα στρατόπεδο συνώνυμο της γενοκτονίας.

Μπλοκ 10 - Ιατρικά πειράματα

Μου έβγαλαν μία ωοθήκη και με ράψανε. Ήταν κι ένα κοριτσάκι εκεί δεκαπέντε χρονών, η Ντουρίκα, Θεσσαλονικιά κι αυτή. Πριν πεθάνει μου είπε να βρω τον αδερφό της, να του πω ότι πέθανε. Στο μεταξύ η κοιλιά μου φούσκωσε, ξέχασε ο γιατρός να με ράψει ολόκληρη. Έκλαιγα και είχα πυρετό, έκανε μόλυνση η πληγή και είπα στην Μπέλλα ότι εγώ θα πεθάνω. 

[Ζερμαίν Μάνο, δεκατριών ετών] 

 

Σκίτσο κρατούμενου του Άουσβιτς

Η UNESCO έχει ανακυρήξει το Άουσβιτς Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Αναρωτιέσαι αν ένας χώρος φρίκης και βασανιστηρίων καλώς λειτουργεί σήμερα ως μουσείο. 

Μόλις φτάνεις βλέπεις στην -τόσο διάσημη από τον κινηματογράφο- πύλη του στρατοπέδου την επιγραφή "Arbeit Macht Frei". Η εργασία απελευθερώνει. Το στρατόπεδο αρχικά μοιάζει μικρό. Θυμίζει συγκρότημα παλιών εργατικών πολυκατοικιών και το μέγεθός του φαίνεται αντιστρόφως ανάλογο των θηριωδιών που διαπράχτηκαν εκεί. 

Τα κτίσματα έχουν μετατραπεί σε μουσεία, καθένα από τα οποία είναι αφιερωμένο σε έναν διαφορετικό τομέα "ζωής" (ή θανάτου) του στρατοπέδου: κοιτώνες, όρθια κελιά, άθλιες εγκαταστάσεις υγιεινής και λίγο πιο έξω, κρεματόρια, φούρνοι, η περήφημη "σάουνα", θάλαμοι αερίων. Στο μπλοκ της "εξόντωσης" μπορεί κανείς να δει σωρούς μαλλιών, παιδικών ρούχων, προσωπικών αντικειμένων, γυαλιών και παιχνιδιών που εκτίθενται σε μεγάλες γυάλινες προθήκες. Οι τοίχοι καλύπτονται από καδραρισμένες φωτογραφίες όλων όσοι βρήκαν εκεί τον θάνατο. Άλλοι είναι σοβαροί, άλλοι προσπαθούν να χαμογελάσουν, οι περισσότεροι μοιάζουν αλλόφρονες. 

Πειράματα έκανε ο δόκτωρ Mengele που είχε το εργαστήριό του στο γειτονικό στρατόπεδο, Άουσβιτς ΙΙ-Μπίρκεναου. Ο Mengele χρησιμοποιούσε στο πλαίσιο γενετικών και ανθρωπολογικών ερευνών δίδυμα παιδιά και ανάπηρους. Υπολογίζεται ότι 3.000 δίδυμα παιδιά υπήρξαν θύματά του και από αυτά επέζησαν μόνο 200. Το παράδοξο είναι ότι τα παιδιά τον αγαπούσαν και τον φώναζαν "θείο Mengele" γιατί για να τα καλοπιάσει και να μην του αντιστέκονται, τους μοίραζε για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν περάσουν στα χειρουργικά του χέρια, καραμέλες και σοκολάτες.

Σκίτσο κρατούμενου του Άουσβιτς

Πολλές κατασκευές είναι ψεύτικες και έχουν συντηρηθεί ή αποκατασταθεί με διάφορους τρόπους. Άλλωστε, τις περισσότερες τις κατέστρεψαν οι ίδιοι οι Γερμανοί κατά την αναχώρησή τους, βάζοντας δυναμίτες σε ό,τι θα μαρτυρούσε την κτηνωδία τους. Άλλες, πάλι, λέγεται ότι τις πλιατσικολόγησαν και Πολωνοί σε αναζήτηση ξυλείας, μετάλλων κλπ. αμέσως μετά τον πόλεμο.

Όπως και να 'χει, το Άουσβιτς είναι ένα τοπίο θανάτου. Είναι μεγάλο στοίχημα για κάθε άνθρωπο που έχει επισκεφτεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να μπορέσει να μοιραστεί την εμπειρία της επίσκεψής του και να μην αφήσει τη διήγησή του να γεννήσει το μίσος, αλλά το όραμα για μια δικαιότερη, αδελφωμένη κοινωνία. 

*** 

Τα αποσπάσματα και οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο της Φωτεινής Τομαή Έλληνες στο Άουσβιτς - Μπίρκεναου, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2008.

"Παραλήπτης άγνωστος"

«...Υπάρχει όμως μια άλλη διάσταση όπου μπορούμε πάντα να βρίσκουμε κάποια αλήθεια, και η διάσταση αυτή είναι η παρέα ενός φίλου. Εκεί αποβάλλουμε τις μικροαλαζονείες μας και βρίσκουμε θαλπωρή και κατανόηση, εκεί δεν χωράνε μικροεγωισμοί, και το κρασί, τα βιβλία και η κουβέντα δίνουν διαφορετικό νόημα στην ύπαρξή μας. Εκεί έχουμε δημιουργήσει κάτι που δεν το αγγίζει ο δόλος. Είμαστε ασφαλείς...»

Στην Κυψέλη λειτουργεί εδώ και μερικά χρόνια το "Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων", ένας θεατρικός πολυχώρος που ψάχνεται με πολλά είδη θεάτρου. Θέατρο-ντοκιμαντέρ, θέατρο-περφόρμανς, θέατρο-επιστολικό μυθιστόρημα. 

Αυτές τις μέρες παίζεται, μεταξύ άλλων, η παράσταση "Παραλήπτης  άγνωστος", μια θεατρική μεταφορά της ομότιτλης νουβέλας της Kathrine Kressmann Taylor, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1938, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για 19 επιστολές που ανταλλάσσουν μεταξύ τους δύο αδελφικοί φίλοι, ο Μάρτιν Σουλτς, οικογενειάρχης, πατέρας τριών παιδιών, και ο Μαξ Αϊζενστάιν, εργένης. Οι δύο φίλοι διεύθυναν μαζί μια γκαλερί έργων τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο, ώσπου ο Μάρτιν αποφάσισε να επιστρέψει στο Μόναχο και οι δρόμοι τους χώρισαν. Ο Μάρτιν φαίνεται πως για σύντομο χρονικό διάστημα, πριν από το γάμο του, είχε σχέση με την αδερφή του Μαξ, την Γκριζέλ, που αργότερα έγινε ηθοποιός.

Η αλληλογραφία τους ξεκινά το 1932. Ο Χίτλερ βρίσκεται ένα βήμα πριν την εξουσία. Ο Μαξ μαθαίνει για τα ποκγρόμ και εκφράζει την ανησυχία του στον παλιό φίλο:

Ποιος είναι αυτός ο Αδόλφος Χίτλερ που δείχνει να αναρριχάται στην εξουσία στη Γερμανία; Δεν μου αρέσουν όσα διαβάζω γι' αυτόν.

Ο άλλοτε φιλελεύθερος αστός Μάρτιν εξελίσσεται απόλυτα συνειδητά σε φανατικό οπαδό του Χίτλερ, στο πρόσωπο του οποίου βλέπει τον εθνάρχη, τον σωσία, τον πατέρα των Γερμανών. Τον άνθρωπο που έσωσε το έθνος από τον αφανισμό, που θα εκδικηθεί για τα χρόνια της ταπείνωσης.

Όταν πιστεύαμε πως θα πεθάνουμε, εμφανίστηκε ο Χίτλερ. 

Μετατρέπεται σε υμνητή των κατορθωμάτων του νέου ηγέτη, επαναλαμβάνει ενθουσιασμένος "Μια νέα Γερμανία διαμορφώνεται εδώ! Σύντομα θα δείξουμε σε όλο τον κόσμο μεγαλεία υπό την καθοδήγηση του ένδοξου αρχηγού μας!". Bαφτίζει τον μικρότερο γιο του Αδόλφο, παραθέτει επίσημα γεύματα σε βαρώνους και πρόσωπα της εξουσίας.

Ο Εβραίος Μαξ ανησυχεί. Ανησυχεί για το μέλλον, ανησυχεί για τον φίλο του, που του ζητά αυστηρά και επίμονα να διακόψουν την αλληλογραφία τους. Και η ανησυχία του κορυφώνεται μόλις μαθαίνει ότι η Γκριζέλ κινδυνεύει. 

Εκείνη, που ζει πια στη Βιέννη, αναζητά καταφύγιο στο σπίτι του Μάρτιν. Αυτός, χωρίς κανέναν δισταγμό, την παραδίδει στην Ασφάλεια. Ο ήχος των ουρλιαχτών της φτάνει στο σαλόνι του Μάρτιν, που επιμένει να επαναλαμβάνει "δεν μπορούσα να κάνω τίποτα". Ο Μαξ, όμως, για να εκδικηθεί τον άλλοτε φίλο του, βρίσκει κάτι να κάνει. Και αυτό που κάνει είναι να εξακολουθεί να του γράφει. Έτσι, η φιλία του παρελθόντος μετατρέπεται σε αμφίδρομη προδοσία. Γράφει ακατάπαυστα, γράφει παρά τα απεγνωσμένα παρακάλια τού μέχρι πρότινος αγέρωχου φίλου του να σταματήσει. Γράφει, γράφει ευχές, γράφει τα νέα της οικογένειας, γράφει για τους Εβραίους φίλους τους, γράφει χωρίς μέτρο και σταματημό, και στο τελευταίο του γράμμα τελειώνει με τη φράση:  

Αγαπημένε μου Μάρτιν, είθε ο θεός του Ισραήλ να΄ναι μαζί σου. 

18 Μαρτίου 1934. Μάρτιν Σουλτς: Παραλήπτης άγνωστος.  

Η σκηνοθεσία της παράστασης είναι της Νάντιας Φώσκολου, τα βίντεο είναι της Μικαέλας Λιακατά. Πίσω από τους δύο πρωταγωνιστές (Δημήτρης Αγαρτζίδης, Αλμπέρτο Φάις) ο προτζέκτορας προβάλλει δύο λευκές κόλλες χαρτί. Πάνω τους γραμμένα τα στοιχεία του καθενός. Αποστολέας και παραλήπτης. Μπροστά τους δύο παλιές καρέκλες τραπεζαρίας. Στο πάτωμα λωρίδες χαρτιού που μοιάζει να έχει περάσει από μηχανή του κιμά. Λιτό σκηνικό με έντονη σημειολογία. Τα πρόσωπά των ηθοποιών φωτίζονται ενναλάξ. Κάθεται ο ένας, σηκώνεται ο άλλος. Η βλοσυρότητα εναλλάσσεται με το χαμόγελο. Η ειλικρίνεια με την ειρωνεία. Ο λόγος διακόπτεται και μια σύντομη μηχανική "χορογραφία" τον υποκαθιστά. Οι κινήσεις του Μαξ είναι περισσότερες. Προσπαθεί να επικοινωνήσει. Ο Μάρτιν παραμένει ακίνητος. Δηλαδή ανένδοτος. Σηκώνει ψηλά τα χέρια, "δεν μπορεί να κάνει τίποτα", κρατά το ρυθμό με το πόδι, τα γεγονότα τρέχουν. Στο τέλος του έργου το μελάνι γεμίζει το χαρτί και μοιάζει με αίμα που γεμίζει τους τοίχους.

Για άλλη μια φορά ο θεατής επιβεβαιώνεται. Καλό θέατρο, λίγα μέσα. Το Α και το Ω ο λόγος.

Οι φωτογραφίες της παράστασης είναι του Νικηφόρου Πλυτά.