Ένα πρόσωπο που μοιάζει με δάσος, που είναι τόσο πυκνά φυτεμένο, σε τρόπο που να μη μας αφήνει να διακρίνουμε έστω και το παραμικρό απ' αυτά που βρίσκονται μέσα απ' αυτό. Φαρδειά και κυματίζει στον αέρα η πατριαρχική γενειάδα του, φτάνει ψηλά, ως απάνω στα μάγουλα και σκεπάζει με τα κύματά της δεκάδες χρόνια, το αισθησιακό χείλος και το σκληρό ξεροσκαμένο δέρμα. Εμπρός στο μέτωπο, ορθώνονται, σαν ένα δάχτυλο παχειά και σαν ρίζες ανακατωμένα, τα χοντρά φρύδια. Επάνω απ' το κεφάλι, τα μαλλιά ταράζονται σαν μάζα πυκνή. Παντού φανερώνεται η τροπική και δασειά αφθονία σε τρίχες, που προδίνουν έτσι την πληθώρα από δυνάμεις που συναντάμε στον πρωτόγονο κόσμο. Το ίδιο καθώς στο Μωϋσή του Μιχαήλ Άγγελου, σ' αυτή την εικόνα η ματιά δε διακρίνει στην αρχή την εικόνα του Τολστόϊ, αλλά το κύμα με τον κάτασπρο αφρό της γιγάντιας γενειάδας του Αιώνιου Πατέρα.
Στέφαν Τσβάιχ, Λέων Τολστόϊ, Εκδόσεις Πεζός Λόγος 1953
