Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κορεάτες εικονογράφοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κορεάτες εικονογράφοι. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2021

Ο μικρός πρίγκιπας της Kim Minji

Όπου να ΄ναι το ιστολόγιο κλείνει οκτώ χρόνια. Από το μυαλό μου περνούν δεκάδες ιδέες, αλλά ο χρόνος που απομένει για την υλοποίησή τους είναι ελάχιστος και, όσο περνά ο καιρός, η επιθυμία να συμπληρώνεται αυτό το ιδιότυπο ημερολόγιο ξεθωριάζει. 

Παρατηρώ, όμως, πως κάθε φορά που η καθημερινότητα και η επικαιρότητα γίνονται θλιβερές, η ανάγκη να χαζεύω παιδικά βιβλία και εικόνες παραμένει. Τα χρώματα ξεκουράζουν και γαληνεύουν το μυαλό, πάντοτε υπάρχει κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις. Νέοι εικονογράφοι κάνουν ο καθένας τη δική του πρόταση σε καινούργια ή κλασικά βιβλία που αγαπήσαμε. 

Η φετινή χρονιά είχε αναποδιές, καραντίνες, θάνατο και άγχος, φωτιές και καύσωνες, φόβους για το μέλλον. Είχε όμως και περισσότερη από ποτέ άλλοτε αγάπη. Η πικρία του αποχαιρετισμού, η αίσθηση πως μια φιλία αφήνει πάντοτε βαθιές ρίζες πίσω της μου θυμίζουν συχνά τον Μικρό πρίγκιπα. Όλοι επιστρέψαμε στις σελίδες του αναζητώντας τον δικό μας πλανήτη, τη δική μας αλεπού, το τριαντάφυλλο της ζωής, το νόημα της καλοσύνης.

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι από τις λίγες ιστορίες που εικονογράφησε ο δημιουργός τους. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που φαντάζονται τον πρίγκιπα διαφορετικό από ό,τι τον φιλοτέχνησε ο Εξυπερύ. Σε όποια έκδοση κι αν αποκτούσε κανείς το βιβλίο, το εξώφυλλο παρέμενε ίδιο: λιτό, λευκό, με τον ξανθούλη πρίγκιπα του Εξυπερύ ανάμεσα στ΄ αστέρια. 

Θα έμοιαζε ιεροσυλία να τολμούσε ένας εκδότης κάτι διαφορετικό και οι ελάχιστες απόπειρες ήταν μάλλον αποτυχημένες. Η Kim Minji ήταν η ομορφότερη εξαίρεση. Από τις νέες εικονογράφους που επιχειρούν να δώσουν νέα πνοή σε παλιά αγαπημένα παραμύθια, η ζωγράφος από τη Νότια Κορέα έχει ήδη στο ιστορικό της πανέμορφες εικονογραφήσεις της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, του Πήτερ Παν, της Χάιντι, του Μάγου του Οζ. Δεν πρόκειται απλώς για κλασικά παραμύθια, αλλά παραμύθια τους ήρωες των οποίων έχουμε ταυτίσει με πολύ συγκεκριμένες μορφές των πρώτων εκδόσεων ή έστω των πρώτων κινηματογραφικών τους μεταφορών. Ποιος μπορεί σήμερα να φανταστεί την Αλίκη μελαχρινή ή την Ντόροθυ χωρίς τα λουστρινένια της γοβάκια;



Οι αέρινες ακουαρέλες της Kim παραμένουν πιστές στην ατμόσφαιρα του κειμένου, δίνοντάς του νέα πνοή. Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει περί τίνος πρόκειται και χωρίς να διαβάσει το κείμενο ή τις λεζάντες των εικόνων, παραμένει όμως έκπληκτος από τη φρεσκάδα που μπορεί να αποπνεύσει κάτι τόσο κλασικό. 

Ο Μικρός Πρίγκιπας στο πέρασμά του από τη Γη γνώρισε την πλεονεξία, την πονηριά και την αγάπη. Η Γη είναι το μοναδικό μας τριαντάφυλλο. Δεν υπάρχει άλλος πλανήτης να εξημερώσουμε. 

***

Τρίτη 24 Μαρτίου 2020

Ημερολόγιο καραντίνας #4: Όταν ξανασμίξουμε



Τα καφενεία της πόλης έκλεισαν, οι δρόμοι είναι άδειοι, κάποιοι από μας, από ευαισθησία, υπακοή, υπευθυνότητα ή φόβο -ο καθένας δίνει τις δικές του ερμηνείες- πάντως θα κάνουμε καιρό να ιδωθούμε. 


Όταν ξανασμίξουμε, θα είμαστε ίδιοι; Θα θέλουμε να αγκαλιαστούμε; Ή θα τρέξουμε πανικόβλητοι να πλύνουμε τα χέρια μας μετά το άγγιγμα; Θα πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον ή θα τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας, ακόμη κι όταν η εγγύτητα επιτραπεί;
Θα δούμε κοινότητες να υποδέχονται τους επισκέπτες τους ή θα τους απομακρύνουν με προπηλακισμούς, ακόμη κι όταν θα έχουμε πια τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε και να ταξιδεύουμε;



Θα νικήσει η αλληλεγγύη ή θα επικρατήσει η καχυποψία και ο ωχαδελφισμός; Ατομική ευθύνη, συλλογική ευθύνη, πολιτική ευθύνη, λέξεις και φράσεις θα διατηρήσουν τη σημασία τους; 


Αντιμέτωποι με διλήμματα που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα βρούμε στο δρόμο μας (σεβασμός στην ιδιωτικότητα ή προστασία της δημόσιας υγείας;) και που πολλή κουβέντα γίνεται για το κατά πόσο είναι αληθινά...


ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας πως, όταν η μπόρα περάσει, θα μπορούμε να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο χωρίς φόβο. Θα μπορούμε να χαρούμε τη ζωή και τη φύση. 


Θα μπορούμε να δούμε μπροστά, να ονειρευτούμε ένα μέλλον. Θα διεκδικήσουμε έναν ορίζοντα που δεν θα είναι συννεφιασμένος. 


***

[1] Οι εικόνες που συνοδεύουν την ανάρτηση είναι της Kim Hye Rim. Δείτε τη δουλειά της εδώ

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

Ημερολόγιο καραντίνας #3: Ένας κύριος μόνος του


Ένας κύριος, όταν είναι μόνος του, κάνει ό,τι ακριβώς θα έκανε και μία κυρία μόνη της. Να, για παράδειγμα, δείτε εδώ αυτόν τον μεγαλόσωμο τετράγωνο κύριο τι κάνει:

Αράζει με τον σκύλο του...


























Ρεμβάζει από το παράθυρό του...


Μαγειρεύει...


 Δουλεύει στο γραφείο του, σερφάρει, διαβάζει ειδήσεις και κουτσομπολιά.


























Απολαμβάνει τη φύση...


Κάθεται άπραγος...


























Και διαβάζει. 




Σκέφτομαι λοιπόν πως, όσο να πεις, είναι παρήγορο το γεγονός πως τώρα, όσοι και όσες είμαστε κλεισμένοι σπίτια μας, κάνουμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα. 


***

[1] Οι εικόνες που συνοδεύουν την ανάρτηση είναι της Kim Hye Rim. Δείτε τη δουλειά της εδώ

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

Ημερολόγιο καραντίνας #2: Μια κυρία μόνη της


H Kim Hye Rim (김혜림 ) είναι νεαρή εικονογράφος και ζει στη Νότια Κορέα. Πρόσφατα χάζευα την ιστοσελίδα της και τα έργα της μου θύμισαν πάρα πολύ τους δικούς μου δωδεκάλογους. Συχνά ζωγραφίζει μεγαλόσωμες, σχεδόν τετράγωνες, γυναίκες να περνούν τον χρόνο τους μόνες. Τι μπορεί μια γυναίκα να κάνει όταν είναι μόνη της;

Να διαβάσει;


Να σκεφτεί;





















Να απολαύσει τον καφέ της;


























Να ασχοληθεί με το εργόχειρό της;



Να ετοιμάσει το γεύμα της;


Να ρεμβάσει από το παράθυρό της;





Να χαλαρώσει στην πολυθρόνα της;


Σκέφτομαι όλα αυτά που κάνω και κάνουμε στα σπίτια μας. Πόσο τα αποζητάμε όταν το πρόγραμμα της εβδομάδας είναι φορτωμένο, όταν οι υποχρεώσεις μάς πιέζουν, όταν το διαρκές πήγαινε έλα κάνει τη ρουτίνα του σπιτιού τόσο ανεκτίμητη. 


Πόσο διαφορετικά μοιάζουν όλα αυτές τις μέρες, που μένουμε σπίτι από επιλογή, αλλά και ανάγκη. Όσο κι αν εξακολουθούμε να τα απολαμβάνουμε, περνά αναπόφευκτα από το μυαλό το ερώτημα: πόσο θα διαρκέσουν; Πόσο μπορεί ο άνθρωπος να αντέξει τον εγκλεισμό και την απομόνωση, ακόμη κι όταν αυτή γίνεται για να προστατέψει τους άλλους και γίνεται στον χώρο που αγαπάμε περισσότερο από όλους, στο σπιτικό μας; Θα αποζητήσουμε άραγε τον συγχρωτισμό, τη φασαρία, την κίνηση, τη βαβούρα, τον συνωστισμό και τη βουή της γειτονιάς; Θα μας λείψει η αγκαλιά και το άγγιγμα; Πόσο δρόμο έχουμε ακόμα; Θα μπορούμε σε λίγες μέρες να αισθανόμαστε ευγνώμονες για όλα όσα έχουμε;

***