Κορίτσια του Μπρούκλιν

Πού θα βρισκόμασταν τώρα, αν ξέραμε πως υπήρχε μια μελωδία στην τρέλα μας;

Κι όταν αφουγκραζόμασταν η μία το καρδιοχτύπι της άλλης, πώς και δεν ακούσαμε ποτέ την Κάρμεν Μακρέι να τραγουδάει; Στις σφιγμένες γροθιές της Άντζελας, η Μπίλι Χόλιντεϊ περνούσε τρεκλίζοντας από δίπλα μας κι εμείς δεν ξέραμε το όνομά της. Η Νίνα Σιμόν μάς έλεγε πόσο όμορφες ήμασταν κι εμείς δεν ακούγαμε τη φωνή της. 

Από τα είκοσι ως τα τριάντα μου, πλάγιαζα με λευκούς νεαρούς σε  γυμνά από φωτογραφίες δωμάτια, που αντηχούσαν από μουσική τζαζ. Καθώς πίεζα απαλά το κεφάλι τους στην κοιλιά μου, σκεφτόμουν το Μπρούκλιν, τον Τζερόμ, τη Σύλβια, την Άντζελα και την Τζίτζι. Συνόδευα  με όλη τη δύναμη της φωνής μου τις βλασφήμιες των μαύρων πιτσιρικάδων και τον θρήνο της τρομπέτας του Μπόουι. Τη στιγμή που βοηθούσα τους εραστές μου να μπουν μέσα μου, έκλεινα σφιχτά τα μάτια για να μη βλέπω το πρόσωπό τους -που, όταν ήμουν μικρή, πίστευα ότι ήταν το πρόσωπο του διαβόλου- και φανταζόμουν ότι επέστρεφα σπίτι μου περιτριγυρισμένη από τα κορίτσια. Γελούσαμε όλες μας. Ήμασταν όλες μας ζωντανές. 

Στις Φιλιππίνες, ένας πανέμορφος μελαψός άντρας μού φιλούσε τα πόδια ξανά και ξανά, λέγοντας, "Πάντα από κει να αρχίζεις".  Στο Γουισκόνσιν, υποσχέθηκα στη συγκάτοικό μου, που είχε γίνει πια ερωμένη μου, πως δεν θα την εγκατέλειπα ποτέ. Μερικούς μήνες αργότερα, με τις σελίδες της εγκεκριμένης πια διδακτορικής μου διατριβής σκόρπιες στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας, φίλησα απαλά τα μισάνοιχτα χείλη της όσο κοιμόταν και χάθηκα μέσα στη νύχτα. Στο Μπαλί, περίμενα κάθε βράδυ να ξεπροβάλει από το σκοτάδι ένα όμορφος μαύρος απ' το Ντιτρόιτ. "Πες το", με ικέτευε καθώς τα κορμιά μας τρίβονταν το ένα πάνω στο άλλο με τόση λύσσα που μας έφερνε γέλια. "Δυο λέξεις είναι μόνο, γαμώτο".

Βρισκόμουν στην Κορέα όταν έκλεισα τα τριάντα, και έκλαιγα μια ολόκληρη εβδομάδα επειδή νόμιζα πως ήμουν έγκυος. Και ύστερα άλλη μία, όταν βεβαιώθηκα πως δεν ήμουν. Από πίσω, η Άμπυ Λίκολν τραγουδούσε το "It's  Magic" κι ήταν λες και ξανάβλεπα τη γειτονιά μας από ένα ψηλό παράθυρο, παρακολουθώντας μαζί με τον αδερφό μου τα παιδιά που έπαιζαν στον δρόμο. 

***

Jaqueline Woodson, Ένα άλλο Μπρούκλιν (μτφρ. Άννα Μαραγκάκη), Πόλις, Αθήνα 2019.