Τα καφενεία της πόλης έκλεισαν, οι δρόμοι είναι άδειοι, κάποιοι από μας, από ευαισθησία, υπακοή, υπευθυνότητα ή φόβο -ο καθένας δίνει τις δικές του ερμηνείες- πάντως θα κάνουμε καιρό να ιδωθούμε.
Όταν ξανασμίξουμε, θα είμαστε ίδιοι; Θα θέλουμε να αγκαλιαστούμε; Ή θα τρέξουμε πανικόβλητοι να πλύνουμε τα χέρια μας μετά το άγγιγμα; Θα πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον ή θα τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας, ακόμη κι όταν η εγγύτητα επιτραπεί;
Θα δούμε κοινότητες να υποδέχονται τους επισκέπτες τους ή θα τους απομακρύνουν με προπηλακισμούς, ακόμη κι όταν θα έχουμε πια τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε και να ταξιδεύουμε;
Θα δούμε κοινότητες να υποδέχονται τους επισκέπτες τους ή θα τους απομακρύνουν με προπηλακισμούς, ακόμη κι όταν θα έχουμε πια τη δυνατότητα να κυκλοφορούμε και να ταξιδεύουμε;
Θα νικήσει η αλληλεγγύη ή θα επικρατήσει η καχυποψία και ο ωχαδελφισμός; Ατομική ευθύνη, συλλογική ευθύνη, πολιτική ευθύνη, λέξεις και φράσεις θα διατηρήσουν τη σημασία τους;
Αντιμέτωποι με διλήμματα που ποτέ δεν φανταζόμασταν πως θα βρούμε στο δρόμο μας (σεβασμός στην ιδιωτικότητα ή προστασία της δημόσιας υγείας;) και που πολλή κουβέντα γίνεται για το κατά πόσο είναι αληθινά...
ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας πως, όταν η μπόρα περάσει, θα μπορούμε να σταθούμε ο ένας πλάι στον άλλο χωρίς φόβο. Θα μπορούμε να χαρούμε τη ζωή και τη φύση.
Θα μπορούμε να δούμε μπροστά, να ονειρευτούμε ένα μέλλον. Θα διεκδικήσουμε έναν ορίζοντα που δεν θα είναι συννεφιασμένος.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου