Ταξιδεύοντας μ' ένα μπαλόνι

Λίγο το Μπαλόνι της Ζένιας[1], λίγο τα ταξίδια σε εικόνες άλλων εποχών, και πολύ περισσότερο μια αποκαρδιωτική επικαιρότητα, μ' έκαναν να φαντάζομαι πώς θα ήταν η ζωή παρέα μ' ένα μπαλόνι. Σε τι είδους πτήσεις θα μπορούσε να με συνοδεύσει, πόσο μακριά θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, πόσο καλή παρέα θα κάναμε τα δυο μας. 

Σκεφτόμουν αυτό το κυριακάτικο πρωινό πως όσο είσαι μικρούλης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το μπαλόνι που φιλοξενείς στο δωμάτιό σου να πάρει ανθρώπινη υπόσταση. Μπορεί να γίνει κι ο καλύτερός σου φίλος. Στην περίπτωση της Ζένιας, βέβαια, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα κορίτσι που είναι ώριμο και ξύπνιο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, στο Μπαλόνι της Έμιλι[2]. 

Η Έμιλι είναι πολύ μικρό κορίτσι και, όπως είναι επόμενο, παίρνει τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Το κίτρινο μπαλόνι έχει πρωταγωνιστική θέση στη ζωή της και γίνεται καθημερινή της συντροφιά. 

Το δένει στο χέρι της και δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Παίζει μαζί του, τρώει μαζί του, δεν το ξεχνά ποτέ όταν βγαίνει από το σπίτι. Γίνεται κάτι σαν το αδερφάκι της, και -καθώς είναι σε μεγαλύτερη ηλικία από εκείνο- της δίνεται η ευκαιρία να διδάξει σε κάποιον τη ζωή. 

Του μαθαίνει να πλένει το πρόσωπό του και τα δόντια του, του μιλάει προτού πέσουν για ύπνο, φιλάει το κεφαλάκι του και κάπως έτσι, το μπαλόνι αποκτά το δικό του πρόσωπο.

Η Ζένια, όμως, είναι μεγαλύτερη, και τα ταξίδια που φαντάζεται είναι πολύ πιο μακρινά. Το μπαλόνι της τη βοηθά να δώσει μια άλλη διάσταση στην πραγματικότητα βρίσκοντας απαντήσεις για όσα τη ρωτά ο νονός της. 

Ακόμη κι αν κολλήσει σαν χαλκομανία στο ταβάνι, ακόμη κι αν γίνει γαλανόλευκη από ουρανό και σύννεφα, ακόμη κι αν πετάξει μαζί με το αυτοκίνητο, θα βρει έναν μοναδικό τρόπο να ξεφύγει από τον κίνδυνο, γιατί όλα είναι δυνατά όταν αφηγείσαι. 

Τελικά τι είναι αυτό που μας συνεπαίρνει σε τούτη την ιστορία; Η ελαφρότητα του μπαλονιού ή η ελαφράδα της παιδικής ηλικίας; 

Σκέφτομαι πως τα παραμύθια μοιάζουν μπαλόνια δεμένα στα χέρια μας. Άλλοτε μετατρέπονται σε κουκούλια που μας κρατούν μακριά από την ασχήμια του κόσμου και άλλοτε μας μεταφέρουν στον κόσμο της φαντασίας όπου είναι πιθανή ακόμη κι η πιο απρόσμενη συνάντηση. 

Αν η πτήση γίνει επικίνδυνα απρόβλεπτη, τα παιδιά ευτυχώς έχουν την τόλμη με τη βοήθεια μιας βελόνας να τρυπήσουν το πανί και να μεταφερθούν στην αγκαλιά εκείνων που τα περιμένουν. 

***

Δημήτρης Αγγελής, Το μπαλόνι της Ζένιας (εικονογράφηση: Δημήτρης Αναστασίου), Καλειδοσκόπιο, Αθήνα 2019. 

Kamako Sakai, Emily's baloon, Chronicle Books, San Francisco 2006.

Το Άσμα Ασμάτων μου

 

Επειδή υπάρχει έν' άδειο δωμάτιο όπου τα λευκά σου χέρια φωτίζουν τις νύχτες μου. Επειδή υπάρχει ένα κρεβάτι με μια ινδιάνικη σκηνή στο κέντρο του για να κρυβόμαστε απ' όλους χωρίς ρούχα  και μνήμη· επειδή στην άκρη του κρεβατιού είναι δεμένος ένας σκύλος και μια καμηλοπάρδαλη.

Επειδή υπάρχει ένα κομοδίνο για ν' ακουμπάς το άσπιλο όνομά σου κι εγώ τα περισσευούμενα χέρια μου. Επειδή μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου υπάρχει ένα τετράδιο για να γράψουμε μαζί ένα ποιήμα που αποδεικνύεται στο τέλος πως πρόλαβε να το γράψει ένας άλλος.

Λοιπόν, είμαι εγώ αυτός ο αιώνιος άλλος κι είσαι εσύ το "Άσμα Ασμάτων" μου.  Και κάθε απόγευμα χιονίζει με τέτοια δύναμη φλόγες μες στο δωμάτιο, που ξεκολλούν οι φωτογραφίες μας απ' τους τοίχους κι αγκαλιάζονται. 

*** 

Δημήτρης Αγγελής[1], Σχεδόν βιβλικά, Πόλις, Αθήνα 2017.

                                                                 
[1] Ο Δημήτρης Αγγελής βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για την ποιητική του συλλογή "Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου", που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.

Μια γραφομηχανή για να γράφω

Ένα χαρτόκουτο με νεκροκεφαλές προβάτων. Ένα μεταμεσονύχτιο κορίτσι με κερί που ανακαλύπτει έξω απ' το δωμάτιό του ένα λευκό τριαντάφυλλο κι ένα κόκκινο γάντι. Μια προτομή ακουμπισμένη πρόχειρα σε ψάθινη καρέκλα -αντί για φωτοστέφανο στο κεφάλι έχει καναρίνι. Ένας συσκευασμένος γύψινος Ιησούς. Μια γραφομηχανή για να γράφω. 

Ένα ποτήρι ακουμπισμένο στο περβάζι. Ένας εσταυρωμένος ιχθύς. Τα σύνεργα μιας αποκαθήλωσης. Ο περαστικός σκύλος που άφησε αποτυπώματα στο σεντόνι. Ο αέρας γεμάτος χνουδωτά αλεξίπτωτα από τις πικραλίδες. Κάποτε το απόθεμα των αγίων και των ποιητών σου τελειώνει. Όλοι μετακομίζουν. Απομένει άδειο το διαμέρισμα, μόνο με μια γραφομηχανή για να γράφεις. 

***

Δημήτρης Αγγελής, Σχεδόν Βιβλικά, Πόλις, Αθήνα 2017.