Ταξιδεύοντας μ' ένα μπαλόνι

Λίγο το Μπαλόνι της Ζένιας[1], λίγο τα ταξίδια σε εικόνες άλλων εποχών, και πολύ περισσότερο μια αποκαρδιωτική επικαιρότητα, μ' έκαναν να φαντάζομαι πώς θα ήταν η ζωή παρέα μ' ένα μπαλόνι. Σε τι είδους πτήσεις θα μπορούσε να με συνοδεύσει, πόσο μακριά θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε, πόσο καλή παρέα θα κάναμε τα δυο μας. 

Σκεφτόμουν αυτό το κυριακάτικο πρωινό πως όσο είσαι μικρούλης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα το μπαλόνι που φιλοξενείς στο δωμάτιό σου να πάρει ανθρώπινη υπόσταση. Μπορεί να γίνει κι ο καλύτερός σου φίλος. Στην περίπτωση της Ζένιας, βέβαια, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα κορίτσι που είναι ώριμο και ξύπνιο. Δεν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, στο Μπαλόνι της Έμιλι[2]. 

Η Έμιλι είναι πολύ μικρό κορίτσι και, όπως είναι επόμενο, παίρνει τα πράγματα πολύ στα σοβαρά. Το κίτρινο μπαλόνι έχει πρωταγωνιστική θέση στη ζωή της και γίνεται καθημερινή της συντροφιά. 

Το δένει στο χέρι της και δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Παίζει μαζί του, τρώει μαζί του, δεν το ξεχνά ποτέ όταν βγαίνει από το σπίτι. Γίνεται κάτι σαν το αδερφάκι της, και -καθώς είναι σε μεγαλύτερη ηλικία από εκείνο- της δίνεται η ευκαιρία να διδάξει σε κάποιον τη ζωή. 

Του μαθαίνει να πλένει το πρόσωπό του και τα δόντια του, του μιλάει προτού πέσουν για ύπνο, φιλάει το κεφαλάκι του και κάπως έτσι, το μπαλόνι αποκτά το δικό του πρόσωπο.

Η Ζένια, όμως, είναι μεγαλύτερη, και τα ταξίδια που φαντάζεται είναι πολύ πιο μακρινά. Το μπαλόνι της τη βοηθά να δώσει μια άλλη διάσταση στην πραγματικότητα βρίσκοντας απαντήσεις για όσα τη ρωτά ο νονός της. 

Ακόμη κι αν κολλήσει σαν χαλκομανία στο ταβάνι, ακόμη κι αν γίνει γαλανόλευκη από ουρανό και σύννεφα, ακόμη κι αν πετάξει μαζί με το αυτοκίνητο, θα βρει έναν μοναδικό τρόπο να ξεφύγει από τον κίνδυνο, γιατί όλα είναι δυνατά όταν αφηγείσαι. 

Τελικά τι είναι αυτό που μας συνεπαίρνει σε τούτη την ιστορία; Η ελαφρότητα του μπαλονιού ή η ελαφράδα της παιδικής ηλικίας; 

Σκέφτομαι πως τα παραμύθια μοιάζουν μπαλόνια δεμένα στα χέρια μας. Άλλοτε μετατρέπονται σε κουκούλια που μας κρατούν μακριά από την ασχήμια του κόσμου και άλλοτε μας μεταφέρουν στον κόσμο της φαντασίας όπου είναι πιθανή ακόμη κι η πιο απρόσμενη συνάντηση. 

Αν η πτήση γίνει επικίνδυνα απρόβλεπτη, τα παιδιά ευτυχώς έχουν την τόλμη με τη βοήθεια μιας βελόνας να τρυπήσουν το πανί και να μεταφερθούν στην αγκαλιά εκείνων που τα περιμένουν. 

***

Δημήτρης Αγγελής, Το μπαλόνι της Ζένιας (εικονογράφηση: Δημήτρης Αναστασίου), Καλειδοσκόπιο, Αθήνα 2019. 

Kamako Sakai, Emily's baloon, Chronicle Books, San Francisco 2006.