Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" της Lisbeth Zwerger

Δεν μπορώ να φανταστώ καν σε πόσες διαφορετικές εκδόσεις, εικονογραφήσεις, θεατρικές και κινηματογραφικές διασκευές έχει κυκλοφορήσει η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" του Τσαρλς Ντίκενς. Υπάρχει άραγε παιδί που να μην έχει ακουστά τον γεροτσιγγούνη Σκρουτζ; Υπάρχει παιδί που να μην τον αντιπαθεί ή ενήλικας που να μην τον λυπάται;

Ο Σκρουτζ είναι πια ένας εμβληματικός σπαγκοραμμένος. Έχει γίνει συνώνυμο της γκρίνιας, της κακίας, της αντικοινωνικότητας. Ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τα Χριστούγεννα γιατί δουλεύει λιγότερο, μειώνονται τα κέρδη του και είναι υποχρεωμένος να βλέπει στους δρόμους τις χαρούμενες φάτσες των φτωχών γειτόνων του. 

Ο Σκρουτζ εκμεταλλεύεται σκληρά τον υπάλληλό του, που δουλεύει σε ένα παγωμένο δωμάτιο, και ειρωνεύεται μέχρις εσχάτων των ανιψιό του που χαίρεται τις ημέρες των γιορτών. Μισεί θανάσιμα κάθε άνθρωπο που εύχεται "Καλά Χριστούγεννα" στους παγωμένους δρόμους της πόλης, που ανυπομονεί για τη βραδιά που θα μαζευτεί με την οικογένειά του γύρω από το τραπέζι να μοιραστούν το δείπνο τους με αγάπη. 

Στις ιστορίες του Ντίκενς, όμως, το καλό πάντοτε νικά στο τέλος. Άλλωστε, ο Ντίκενς λίγο πολύ πίστευε πως αν όλοι γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ο κόσμος θα αλλάξει. Και για τον Σκρουτζ αλλάζουν τα πάντα όταν τρία φαντάσματα τον επισκέπτονται τη νύχτα της παραμονής, για να τον ταξιδέψουν στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Πρόκειται για μια ανελέητη πολιορκία.

Η σκληρή καρδιά του μίζερου Σκρουτζ σιγά σιγά μαλακώνει. Πρώτα από φόβο και ύστερα επειδή λίγο λίγο ανακαλύπτει τη χαμένη αθωότητα που κάθε ανθρώπινη ψυχή κρύβει. Και κάπως έτσι, αναγκάζεται να αναθεωρήσει όλα όσα πίστευε μέχρι τότε και το πνεύμα των Χριστουγέννων κερδίζει την καρδιά του.

Τα Χριστούγεννα μπορεί να πέρασαν, αλλά η μπογιά αυτής της μαγικής ιστορίας λύτρωσης και καλοσύνης δεν πρόκειται ποτέ να ξεθωριάσει. 

* * * 

[1] Στα βιβλιοπωλεία μπορεί να βρει κανείς αμέτρητες εκδόσεις της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας. Οι ακουαρέλες της Lisbeth Zwerger μάς μεταφέρουν υπέροχα το κλίμα της εποχής, παραμένοντας μακριά από τη σύγχρονη τηλεοπτική αισθητική.