Φώτα Νέον

Έξω είχαν σβήσει τα Νέον για να δείξουν σ' αυτούς τους δυο τελευταίους πελάτες ότι το καφέ θα έκλεινε. Ο Περρέν ντε Λαρά καθόταν σιωπηλός στο ημίφως. Ο Νταραγκάν θυμήθηκε μια αίθουσα κινηματογράφου στο Μονπαρνάς που είχε μπει ένα βράδυ για να προφυλαχτεί απ' τη βροχή. Δεν είχε θέρμανση και οι λιγοστοί θεατές δεν είχαν βγάλει το παλτό τους. Πολλές φορές, στο σινεμά, έκλεινε τα μάτια. Οι φωνές και η μουσική της ταινίας ήταν γι΄αυτόν πιο υπαινικτικές απ' ό,τι η εικόνα. Του ξαναρχόταν στο μυαλό μια φράση από την ταινία εκείνης της βραδιάς, ειπωμένη από μια υπόκωφη φωνή, πριν ανάψουν τα φώτα, και είχε την ψευδαίσθηση ότι ήταν αυτός ο ίδιος που την έλεγε: "Για να φτάσω ίσαμε εσένα, τι παράξενους δρόμους έπρεπε να πάρω". 

***

[1] Πατρίκ Μοντιανό, Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά (μτφρ. Ρούλα Γεωργακοπούλου), Πόλις, Αθήνα 2015. 
[2] Η εικόνα είναι από την ταινία του Μπέλα Ταρ "Κολαστήριο".