Θεία κοινωνία σε κάψουλες

Nilanjan Chajravarty, "Holy Communion"

Βρισκόμαστε στη Στοκχόλμη, στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Δόκτωρ Γκλας δέχεται στο ιατρείο του τον πάστορα Γκρεγκόριους και συζητούν για την επικινδυνότητα της θείας κοινωνίας στην υγεία των πιστών. 

Φυσικά ξεκίνησε να λέει ένα σωρό ψυχαγωγικές ανοησίες, ως συνήθως, μιλώντας για το θέμα της θείας κοινωνίας.Το πρόβλημα με την καρδιά του το ανέφερε εν παρόδω, σαν μια ασήμαντη παρένθεση, και έτσι μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε έρθει προκειμένου ν' ακούσει τη γιατρική μου άποψη σχετικά με την επικινδυνότητα της θείας κοινωνίας για την υγεία, κάτι που αυτόν τον καιρό συζητιέται σε όλες τις εφημερίδες εναλλάξ με την είδηση για το πελώριο τέρας της λίμνης. Δεν έχω ασχοληθεί με αυτό το θέμα, πού και πού βέβαια βλέπω κάποιο σχετικό άρθρο σε κάποια εφημερίδα, και διαβάζω το μισό. Πάντως απείχα πολύ απ' το να είμαι ενημερωμένος, και έτσι ο πάστορας ανέλαβε να μου εξηγήσει πώς έχει η κατάσταση. Τι πρέπει να γίνει κατά τη διάρκεια της θείας κοινωνίας προκειμένου να εμποδιστούν οι μεταδόσεις νοσημάτων; Περί αυτού επρόκειτο. Ο πάστορας θλιβόταν ιδιαιτέρως που είχε προκύψει ένα τέτοιο θέμα. Αφού όμως, προέκυψε, πρέπει να δοθεί μια απάντηση. Πολλές ήταν οι λύσεις που θα μπορούσαν να προταθούν. Η πιο απλή θα ήταν, ίσως, κάθε εκκλησία να εφοδιαστεί με έναν αριθμό μικρών κυπέλλων τα οποία ο διάκονος θα μπορούσε να καθαρίζει στην Αγία Τράπεζα μετά από κάθε γύρο θείας κοινωνίας -κάτι τέτοιο θα κόστιζε, βέβαια, αρκετά χρήματα. Ίσως να ήταν ακόμη και αδύνατον να εφοδιαστούν οι φτωχές ενορίες της επαρχίας με έναν ικανοποιητικό αριθμό ασημένιων κυπέλλων. 

Του υπέδειξα στα πεταχτά ότι στην εποχή μας, που το ενδιαφέρον για τη θρησκεία είναι συνεχώς αυξανόμενο, ενώ ένα σωρό ασημένια κύπελλα αγοράζονται για ποδηλατικούς αγώνες, σίγουρα δεν θα ήταν αδύνατον να προμηθευτούμε παρόμοια κύπελλα για θρησκευτικούς σκοπούς. Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να θυμηθώ αν στις οδηγίες σχετικά με τη θεία κοινωνία αναφέρεται έστω και μία λέξη σχετικά με το ασήμι, αλλά αυτή τη σκέψη την κράτησα για τον εαυτό μου. 

Επιπλέον -συνέχισε ο πάστορας- έχει συζητηθεί η δυνατότητα ο καθένας  που θέλει να κοινωνήσει να φέρνει το δικό του κύπελλο ή ποτήρι. Τι εντύπωση θα έδινε όμως μια τέτοια εικόνα, αν δηλαδή οι πλούσιοι έρχονταν με ασημένιο σκαλιστό κύπελλο και οι φτωχοί, ενδεχομένως, με απλό κρασοπότηρο;

Κατά τη γνώμη μου κάτι τέτοιο θα φαινόταν λίγο γραφικό, αλλά δεν μίλησα και τον άφησα να συνεχίσει: Επιπλέον, ένα ιερέας που ανήκε στην καινούργια, φιλελεύθερη τάση, είχε προτείνει να λαμβάνουμε το αίμα του Σωτήρα μας σε κάψουλες. Στην αρχή αναρωτήθηκα αν είχα ακούσει καλά. "Σε κάψουλες, όπως το ρετσινόλαδο;" "Ναι, κοντολογίς, σε κάψουλες". Και, τέλος, ένα ιερέας της βασιλικής εκκλησίας είχε κατασκευάσει ένα εντελώς καινούργιο είδος κυπέλλου για τη θεία κοινωνία, κατοχύρωσε μάλιστα την πατέντα και έστησε μια ανώνυμη εταιρεία. [...] Του γύρισα την πλάτη και τον άφησα να μιλάει ενώ στο μεταξύ έφτιαχνα κάτι στο ντουλάπι που έχω τα εργαλεία μου. Του ζήτησα βιαστικά να βγάλει το παλτό του και το γιλέκο του, και είπα ότι, όσον αφορά το θέμα της θείας κοινωνίας, αποφάσισα χωρίς πολλές περιστροφές να δώσω την ψήφο μου στη μέθοδο με τις κάψουλες. 

***

Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, Δόκτωρ Γκλας (μτφρ. Αγγελική Νάτση), Printa, Αθήνα 2017.