Kate Greenaway: ποιήματα, τραγούδια, παραμύθια

Θα μπορούσαμε να κάνουμε εκατοντάδες αναρτήσεις, αλλά και πάλι δεν θα ήταν αρκετές για να παρουσιάσουν το έργο της Kate Greenaway στο σύνολό του. Τι να πρωτοπείς για μια εικονογράφο που έκανε τα πάντα. 

H Greenaway γεννήθηκε το 1846 στο Χόξτον της Μεγάλης Βρετανίας. Ήταν μια βικτωριανή κυρία με τα όλα της, αν και η καταγωγή της υπήρξε ταπεινή. Το καλλιτεχνικό ταλέντο στην οικογένειά της ήταν έντονο. Ο πατέρας της ήταν ένας από τους καλύτερους Βρετανούς χαράκτες και η ίδια από την παιδική ηλικία ασχολήθηκε με το σχέδιο, τη χαρακτική και το κέντημα. Από πολύ μικρή παρακολουθούσε νυχτερινά μαθήματα ζωγραφικής, χαρακτικής και λιθογραφίας που προορίζονταν μόνο για γυναίκες, ενώ αργότερα σπούδασε στο Royal Female School of Art. Στην αρχή της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας σχεδίαζε κυρίως καρτ-ποστάλ: κάρτες για τα Χριστούγεννα, για τον Άγιο Βαλεντίνο, για γιορτές και για γενέθλια.  

Το πρώτο βιβλίο που εικονογράφησε ήταν το Under the Window. Κυκλοφόρησε το 1878, έγινε μεγάλη επιτυχία και την καθιέρωσε στο βρετανικό κοινό ως μια από τις σημαντικότερες εικονογράφους παιδικών βιβλίων. Ακολούθησαν πολλά άλλα, μεταξύ των οποίων τ0 γνωστό Mother Goose και το Little Ann, ένα βιβλίο με ομοιοκατάληκτα παιδικά ποιήματα και τραγούδια. 

Mother Goose (1881)

Little Ann (1883)

Μαγική εικονογράφηση είχαν επίσης τα Merigold Garden και το παραμύθι του Robert Browning, The Pied Piper of Hamelin.

Merigold Garden (1885)

Σε κάθε της βιβλίο, οι παστέλ αποχρώσεις, τα ροδαλά πρόσωπα και τα απαλά χρώματα του φυσικού τοπίου άλλοτε γεμίζουν τη σελίδα και άλλοτε χρωματίζουν μια μικρή γωνίτσα της, θυμίζοντας την τέχνη της μικρογραφίας που συναντά κανείς σε μεσαιωνικά χειρόγραφα και όχι μόνο. 

Συχνά οι χαρακτήρες των βιβλίων της φορούσαν μεγαλοπρεπή βασιλικά ρούχα. Οι εικόνες τους αγαπήθηκαν τόσο από το αναγνωστικό κοινό, που την καθιέρωσαν ακόμη και στο σχέδιο ενδύματος. Σε εμάς θυμίζουν περισσότερο εκείνες τις όμορφες κούκλες με τις πλαστικές μπούκλες και τα πορσελάνινα πρόσωπα, που δεν έμοιαζαν καθόλου παιδιά, αλλά προσποιούνταν τα μωρά στην αγκαλιά μας, κλείνοντας υποκριτικά τα μάτια τους κάθε φορά που τις ξαπλώναμε στο καροτσάκι τους. 

***