Ένα όνειρο

Μια ανάρτηση που δεν έχετε κανένα λόγο να διαβάσετε...

 

"Με πήρε ο ύπνος - θα 'ταν νομίζω μια ώρα πριν έρθει - κι είδα πως είμαι σ' ένα δωμάτιο (όχι όμως το δικό μου). Ένα δωμάτιο πιο μεγάλο και πιο ψηλό απ' το δικό μου, καλύτερα επιπλωμένο, φωτεινό, με ντουλάπα, κομοδίνο, ντιβάνι κι ένα κρεβάτι, μεγάλο και φαρδύ, σκεπασμένο μ' ένα πράσινο μεταξωτό πάπλωμα. Σ' αυτό το δωμάτιο όμως είδα ένα φριχτό ζώο, κάποιο τέρας. Ήταν κάτι σα σκορπιός, όχι σκορπιός όμως, μα κάτι πιο σιχαμερό και πολύ πιο τρομερό και φαίνεται πως ο λόγος που μου φάνηκε έτσι είναι πως τέτοια ζώα δεν υπάρχουν στη φύση και πως αυτό εμφανίστηκε ε π ί τ η δ ε ς στο δωμάτιό μου και στην εμφάνιση αυτή κρύβεται τάχα κάποιο μυστήριο. Το εξέτασα πολύ προσεχτικά: ήταν καφετί και λεπιδωτό, ένα πράγμα σερνάμενο, μακρύ κάπου δέκα πόντους, στο κεφάλι χοντρό ίσαμε δυο δάχτυλα κι όσο πήγαινε στην ουρά στένευε, έτσι που η άκρη της ουράς δε θα ήταν πιότερο από ένα τέταρτο του πόντου. Διόμιση πόντους πιο κάτω απ' το κεφάλι, ξεπετάγονταν απ' το κορμί του, σε γωνία σαράντα πέντε μοιρών, δυο πόδια, ένα απ' την κάθε μεριά, κάπου πέντε πόντους στο μάκρος, έτσι που όλο το ζώο, άμα το κοίταζες από πάνω, φαινόταν σαν τρίαινα. Το κεφάλι δεν το πρόσεξα καλά, είδα όμως δυο κεραίες, κοντές, σα δυο γερές βελόνες, καφετιές κι εκείνες. Παρόμοιες κεραίες είχε και στην άκρη της ουράς, και στην άκρη του κάθε ποδιού, συνολικά δηλαδή οι κεραίες ήταν οκτώ. Το ζώο έτρεχε μέσα στο δωμάτιο πολύ γρήγορα, πατώντας στα πόδια και στην ουρά, κι όταν έτρεχε, το σώμα του και τα πόδια σούρνονταν σα μικρά φίδια, με καταπληκτική ταχύτητα, παρ' όλα του τα χοντρά λέπια κι αυτό ήταν πολύ σιχαμερό να το βλέπεις. Εγώ φοβόμουν τρομερά πως θα με κεντρίσει. Μου είπαν πως είναι φαρμακερό, μα αυτό που με βασάνιζε περισσότερο ήταν το ποιος το έστειλε στην κάμαρά μου, τι θέλουν να μου κάνουν και πού βρίσκεται σ' όλ' αυτά το μυστήριο; Το ζώο κρυβόταν κάτω απ' το κομό, κάτω απ' την ντουλάπα, χωνόταν στις γωνιές. Εγώ έκατσα στην καρέκλα και μάζεψα τα πόδια μου επάνω. Αυτό έτρεξε γρήγορα στο δωμάτιο, διαγώνια, κι εξαφανίστηκε κάπου δίπλα στην καρέκλα μου. Εγώ κοίταζα κατατρομαγμένος γύρω μου, επειδή όμως καθόμουν έχοντας διπλωμένα τα πόδια μου, έλπιζα πως δε θα σκαρφάλωνε στην καρέκλα. Ξάφνου, άκουσα από πίσω μου, δίπλα σχεδόν στο κεφάλι μου, ένα τριζάτο χαρχάλεμα. Γύρισα και είδα πως εκείνο το σερπετό σκαρφαλώνει στον τοίχο κι είναι κιόλας στο ίδιο ύψος με το κεφάλι μου κι αγγίζει μάλιστα τα μαλλιά μου με την ουρά του που σάλευε και στριφογύριζε με καταπληκτική ταχύτητα. Πετάχτηκα πάνω. Το ζώο εξαφανίστηκε. Στο κρεβάτι φοβόμουν να πλαγιάσω, για να μη χωθεί κάτω απ' το μαξιλάρι. Στο δωμάτιο μπήκαν η μητέρα μου και κάποιος γνωστός της. 

Άρχισαν να το κυνηγούν, ήταν όμως πιο ήρεμοι από μένα κι ούτε φοβόνταν καν. Αυτοί όμως δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ξάφνου εκείνο ξαναφάνηκε. Αυτή τη φορά σουρνόταν πολύ πιο σιγά κι είχε λες κάποια ιδαίτερη πρόθεση, φιδοσάλευε αργά, πράγμα που ήταν ακόμα πιο σιχαμερό και τράβαγε πάλι διαγώνια στο δωμάτιο, κατά την πόρτα. Τότε η μάνα μου άνοιξε την πόρτα και φώναξε τη Νόρμα, το σκυλί μας - ένα τεράστιο σκυλί της Νέας Γης, μαύρο και κατσαρομάλλικο. Ψόφησε εδώ και πέντε χρόνια. Το σκυλί όρμησε μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε πάνω απ' το σερπετό, σα να το κάρφωσαν στη θέση του. Σταμάτησε και το σερπετό, εξακολουθούσε όμως να φιδοσαλεύει και να χτυπάει στο πάτωμα με την άκρη των ποδιών και της ουράς. Τα ζώα δεν μπορούν να νιώσουν μυστικιστικό φόβο, αν δεν κάνω λάθος. Εκείνη όμως τη στιγμή μου φάνηκε πως στον τρόμο της Νόρμας υπήρχε κάτι υπερβολικά ασυνήθιστο, σχεδόν μυστικιστικό, και κατά συνέπεια ένιωθε κι αυτή, όπως και γω, πως τούτο το πράγμα είχε κάτι το μοιραίο και κρύβει κάποιο μυστήριο. Άρχισε να πισωπατάει αργά φεύγοντας απ' το σερπετό που σουρνόταν σιγά και προσεχτικά κατά πάνω της. Φαίνεται πως ήθελε να της ριχτεί ξαφνικά και να την κεντρίσει. Μα παρ' όλο τον τρόμο της, η Νόρμα το κοίταζε με τρομερό μίσος, μόλο που έτρεμε σύγκορμη. Ξάφνου, άνοιξε αργά τα τρομερά της δόντια, άνοιξε όλο το τεράστιο κόκκινο στόμα της, ετοιμάστηκε, ζυγιάστηκε, τ' αποφάσισε και ξαφνικά άρπαξε το σερπετό με τα δόντια της. Φαίνεται πως το σερπετό τινάχτηκε δυνατά προσπαθώντας να ξεγλιστρήσει, έτσι που η Νόρμα το ξανάπιασε άλλη μια φορά, στον αέρα τώρα, και δυο φορές το άρπαξε με το μεγάλο της στόμα, πάντα στον αέρα, σα να 'θελε να το καταπιεί. Τα χοντρά λέπια έτριξαν στα δόντια της. Η μικρή ουρά και τα πόδια που κρέμονταν απ' το στόμα της, κουνιόνταν με τρομερή ταχύτητα. Ξάφνου η Νόρμα ούρλιαξε παραπονιάρικα: Το σερπετό είχε προφτάσει παρ' όλ αυτά να της δαγκώσει τη γλώσσα. Ουρλιάζοντας και τσιρίζοντας, άνοιξε απ΄τον πόνο το στόμα της, βγάζοντας απ' το μισολιωμένο κορμί του πάνω στη γλώσσα της μπόλικο άσπρο υγρό που έμοιζε με το υγρό μια πατημένης μαύρης κατσαρίδας... Εκείνη τη στιγμή ξύπνησα και μπήκε ο πρίγκιπας."

Έχω διαβάσει τον "Ηλίθιο" δυο φορές. Σχεδόν. Την πρώτη ολοκληρωμένα, τη δεύτερη αποσπασματικά. Είναι το αγαπημένο μου βιβλίο. Κανένα άλλο μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να πάρει τη θέση του. Κάθε "αριστούργημα" της παγκόσμιας λογοτεχνίας συγκρίνεται ασυνείδητα μαζί του. Κανένα δεν έχει βγει κερδισμένο απ' αυτή τη σύγκριση.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η σκηνή στην οποία συνήθως ανατρέχω είναι αυτή του ονείρου. Θυμάμαι ότι την είχα διαβάσει αργά το βράδυ στο κρεβάτι. Με πήρε ο ύπνος και ονειρεύτηκα το φοβερό εκείνο "σερπετό" να "φιδοσαλεύει" πάνω στο κρεβάτι μου. Δάγκωσε τη δική μου γλώσσα, αντί για του σκύλου, κι όταν ξύπνησα, ένιωθα ένα τσίμπημα παρόμοιο με της μέλισσας στο στόμα μου. 

Έκτοτε, το όνειρο αυτό το έχω ξαναδεί κάποιες φορές. Δε μ' ενοχλούσε. Δεν πρόκειται για εφιάλτη. Είναι απλά μια σκηνή που τριγυρνάει στο υποσυνείδητο. Την ξανάδα, αλλά αυτή τη φορά ένιωσα πως θέλω να τη βγάλω από κει μέσα. Την βαρέθηκα. Μου έχει γίνει φορτική. 

Τώρα που την κατέγραψα, νιώθω ότι δε θα με ξαναενοχλήσει. Ξεκινάω την καινούργια χρονιά μεταφέροντας μια σκηνή από την κύρια στη λανθάνουσα μνήμη. Πρώτη φορά προσπαθώ να απενεργοποιήσω κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα πετύχει.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο: Φ. Ντοστογιέφσκι, Ο ηλίθιος (μτφρ. Άρης Αλεξάνδρου), Εκδόσεις Γκοβόστη 1991