Παιδική αθωότητα Ι

Με τον αδερφό μου βρήκαμε ένα ψαράκι γκάπυ μέσα σ' έναν νερόλακκο ανάμεσα στα βράχια. Βαλθήκαμε να το σκοτώσουμε. Στην αρχή πετάξαμε χαλίκια στο νερό, αλλά το ψάρι ήταν πολύ γρήγορο. Μετά προσπαθήσαμε με χοντρά βότσαλα και κροκάλες, αλλά κρυβόταν μέσα στις ρωγμές και στις κόγχες και τιναζόταν απότομα. Εμείς ήμασταν μικρά ανθρωπάκια και το ψάρι ήταν μόνο ψάρι, οπότε σκαρφιστήκαμε έναν τρόπο για να το σκοτώσουμε. Βάλαμε ένα σωρό πέτρες στον νερόλακκο, χτίσαμε ένα φράγμα για να στριμώξουμε το ψάρι σε έναν όλο και πιο μικρό χώρο. Εκείνο άρχισε να γυροφέρνει σιγά σιγά και λυπημένα μέσα στον μικροσκοπικό νερόλακκο-φυλακή και εμείς διαλέξαμε μια πέτρα στο τέλειο μέγεθος. Ο αδελφός μου την πέταξε με όλη του τη δύναμη και εκείνη πιτσίλισε κάνοντας μεγάλο θόρυβο, πέτρα πάνω στην πέτρα μέσα στο νερό, και, πανευτυχείς, τη βγάλαμε. Φυσικά, το ψάρι ήταν νεκρό. Όλη η διασκέδασή μας εξατμίστηκε στην έρημη παραλία. Ήθελα να κάνω εμετό και ο αδελφός μου έβρισε. Πρότεινε να πετάξουμε το άψυχο γκάπυ μέσα στη θάλασσα, αλλά εγώ δεν άντεχα να το αγγίξω κι έτσι το βάλαμε στα πόδια τρέχοντας κατά μήκος της παραλίας, και ο Μπαμπάς δεν σήκωσε τα μάτια του από το βιβλίο του αλλά είπε, "κάνατε κάτι κακό, το ξέρω". 

***

[1] Max Porter,  Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά (μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου), Πόλις, Αθήνα 2018. 

[2] Φωτογραφία: Antanas Sutkus