Χιονισμένη Μόσχα

Κατά τις δέκα η ώρα, ένα βράδυ του Φλεβάρη, το χιόνι σταμάτησε να πέφτει στη Μόσχα, ένας γλυκός πάγος έντυσε τα πάντα με διαμαντένιους κρυστάλλους, που κάλυψαν τα νεκρά κλαδιά των δέντρων και των θάμνων στους κήπους σαν σε παραμύθι. Μια ανθοφορία κρυστάλλων, που έκλειναν μέσα τους λάμψεις μυστικές, βλάστησε πάνω στις πέτρες, σκέπασε τις προσόψεις των κτιρίων, έντυσε τα μνημεία. Περπατούσες πάνω σε αστερόσκονη, μέσα σε μια αστρική πόλη: μυριάδες κρύσταλλοι λικνίζονταν στην άλω γύρω από τους φανοστάτες. Περνώντας η ώρα, η νύχτα απόκτησε μια πρωτόγνωρη διαύγεια. Εντός της, το παραμικρό φως υψωνόταν προς τον ουρανό σαν ξίφος. Ήταν μια γιορτή του πάγου. Η σιωπή σαν να στραφτάλιζε. 

***

Βικτόρ Σερζ, Υπόθεση Τουλάγιεφ, Εκδόσεις Scripta, Αθήνα 2007. 

Η γλύκα δεν είναι αμαρτία

O Γιώργος Σταυρόπουλος είναι αόμματος και μένει στο Ζγκορζέλετς σε ένα κτίριο που μένουν κι άλλοι ανάπηροι. Η γυναίκα του είναι στην Ανατολική Γερμανία για να κάνει ένα ορθοπεδικό πόδι. Παρακάλεσε έτσι να τον βοηθάει κάποιος ή κάποια να παίρνει το φαγητό και να του ετοιμάζει το δωμάτιο. Τέτοιες εκδουλέψεις δίνονταν και σ' άλλους ανήμπορους. 

Στο Γιώργο ο υπεύθυνος έστειλε μια 18χρονη, που όπως έλεγε, ο άντρας της σκοτώθηκε λίγες μέρες μετά το γάμο τους. Τούτη ήταν άρρωστη από φυματίωση, αλλά τώρα βασικά είναι καλά και περιμένει να τη στείλουν στη δουλειά. 

Ο Γιώργος κάπως την κατάφερε, πέρα απ' την περιποίηση για την οποία του την έστειλαν, να τον περιποιείται και σα να ήταν γυναίκα του. Μια μέρα κλειδώνουν την πόρτα και το ρίχνουν στο όργιο. Έρχεται το μεσημέρι και πουθενά να πάνε για φαγητό. Κανένας δεν το πρόσεξε. Το βράδυ, για να μην του φύγει, την κλειδώνει και πάει στην Εστία μόνος του. Πάλι δεν αντιλήφθηκε κανένας τίποτα το παράξενο. Νυχτώνει ξημερώνει ο Γιώργος τη Βαρβάρα την έχει μανταλωμένη κι οργιάζει. Να όμως που έρχεται στο κτίριο ο γιατρός και πρέπει να περάσουν όλοι να τους εξετάσει. Ο υπεύθυνος πάει σε κάθε δωμάτιο να τους ειδοποιήσει. Ο συγκάτοικες της Βαρβάρας λένε ότι έχουν να την ιδούν τρεις μέρες. Πάνε στο Σταυρόπουλο και χτυπάνε. Τούτος δεν απαντάει. Τελικά έσπασαν την πόρτα και τους βρήκαν και τους δυο. Ανακρίσεις... Η Βαρβάρα, ύστερα από ένα φοβέρισμα, τα ομολογεί όλα με κάθε λεπτομέρεια. Φυσικά εδώ δεν γράφονται. 

Το βράδυ έκτακτη κομματική συνέλευση. Ο Σταυρόπουλος διαγράφεται από μέλος του ΚΚΕ. Την άλλη μ' ένα συνοδό στα Γραφεία της Κ.Ο. 

Πατριωτάκι, μου λέει, θέλω να παραμείνω μέλος του Κόμματος. Για το Κόμμα έδωσα τα μάτια μου. Αυτό που με κατηγορούν δεν είναι έγκλημα. Μια γυναίκα ήθελε να γλυκαθεί. Γλύκα έδωσα. Δεν έδωσα πίκρα. Αν δεν ερχόταν ο γιατρός να εξετάσει τους ανάπηρους, κανένας δεν θα μάθαινε το περιστατικό.

Η Κ.Ε. δεν τον διέγραψε. Μόνο τον τιμώρησε με μομφή.  Φυσικά με μεγάλη επιείκεια. Πήρε ακόμα υπόψη το ότι η Βαρβάρα δεν διαμαρτυρήθηκε για τα όσα έγιναν. 

*** 

Κώστας Τσοπανάκης, Ιστορίες της προσφυγιάς (ανέκδοτο).

[1] Στη φωτογραφία ζευγάρι Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στην Γντίνια της Πολωνίας.

Το Άσμα Ασμάτων μου

 

Επειδή υπάρχει έν' άδειο δωμάτιο όπου τα λευκά σου χέρια φωτίζουν τις νύχτες μου. Επειδή υπάρχει ένα κρεβάτι με μια ινδιάνικη σκηνή στο κέντρο του για να κρυβόμαστε απ' όλους χωρίς ρούχα  και μνήμη· επειδή στην άκρη του κρεβατιού είναι δεμένος ένας σκύλος και μια καμηλοπάρδαλη.

Επειδή υπάρχει ένα κομοδίνο για ν' ακουμπάς το άσπιλο όνομά σου κι εγώ τα περισσευούμενα χέρια μου. Επειδή μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου υπάρχει ένα τετράδιο για να γράψουμε μαζί ένα ποιήμα που αποδεικνύεται στο τέλος πως πρόλαβε να το γράψει ένας άλλος.

Λοιπόν, είμαι εγώ αυτός ο αιώνιος άλλος κι είσαι εσύ το "Άσμα Ασμάτων" μου.  Και κάθε απόγευμα χιονίζει με τέτοια δύναμη φλόγες μες στο δωμάτιο, που ξεκολλούν οι φωτογραφίες μας απ' τους τοίχους κι αγκαλιάζονται. 

*** 

Δημήτρης Αγγελής[1], Σχεδόν βιβλικά, Πόλις, Αθήνα 2017.

                                                                 
[1] Ο Δημήτρης Αγγελής βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για την ποιητική του συλλογή "Ένα ελάφι δακρύζει πάνω στο κρεβάτι μου", που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ.