Λογιών λογιών παγκάκια

Παγκάκι στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος

Υπάρχουν αρκετά διηγήματα -ίσως και μυθιστορήματα αλλά δεν έχει πέσει κανένα στα χέρια μου- που τον ρόλο του αφηγητή αναλαμβάνει ένα ζώο, μάλλον πιο συχνά η γάτα καθότι πολλοί συγγραφείς ήταν γατόφιλοι όπως έχουμε ξανασυζητήσει. Προφανώς θα υπάρχουν αρκετά που τον αφηγητή κάνει ένα αντικείμενο -μου έρχονται στο μυαλό κάνα δυο- και σκέφτομαι με αφορμή αυτά πως δεν θα υπήρχε ιδανικότερος αφηγητής να διηγηθεί τις ιστορίες αυτής της πόλης, από τα παγκάκια της. 

Παγκάκι που ατενίζει το Φοικινόδασος, Λαύριο

Εδώ βλέπουμε ένα παγκάκι παλιού τύπου. Για μένα το παγκάκι παλιού τύπου είναι αυτό που θυμάμαι να υπάρχει σε όλα τα πάρκα και τις πλατείες της Αθήνας μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80. Το παγκάκι αυτό αποτελείται από τέσσερις ξύλινες σανίδες. Δυο πάνω δυο κάτω και ένα ευρύχωρο κενό ανάμεσα στα δυο επίπεδα. Οι σανίδες ήταν άβαφες, πάντα δηλαδή στο χρώμα του ξύλου. Βέβαια, τα παγκάκια ήταν απεριποίητα και τα ξύλα φθαρμένα, οπότε πολύ πιθανό να σου τρυπήσει το ρούχο ή να μπει καμιά αγκίδα στο πόδι. Έχω την εντύπωση πως ακόμη παλιότερα στην πλάτη το παγκάκι είχε μόνο μία σανίδα, κάπως φαρδύτερη από τις δύο που προσφέρονταν για να κάτσεις. 

Παγκάκια στη Φωκίωνος Νέγρη

Όταν έγινε δήμαρχος της Αθήνας ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και το "κάγκελο Αβραμόπουλου" γλίτωσε τους πεζούς Αθηναίους από τα ατυχήματα που είχαν τον καιρό που  δήμαρχοι ήταν όλοι εκείνοι που δεν είχαν σκεφτεί το κάγκελο, τα πάντα στην Αθήνα βάφτηκαν κυπαρισσιά. Κυπαρισσί γίναν τα φανάρια στις μεγάλες λεωφόρους, κυπαρισσί το κάγκελο Αβραμόπουλου, κυπαρισσί οι κάδοι απορριμάτων, κυπαρισσί και τα παγκάκια. Όχι όλα τα παγκάκια, μα αρκετά.

Κυπαρισσί γίνανε και ορισμένα περίπτερα, και δεν υπάρχουν πια εκείνα τα παλιά κιτρινοπορτοκαλιά, που ήταν οπωσδήποτε πιο άσχημα, αλλά ασορτί με το χρώμα των τρόλεϊ. Που έγιναν μοβ. Παραπάνω, μπορεί κανείς να δει πρώτα πρώτα τη χιονισμένη Κυψέλη και ύστερα όλα τα κυπαρισσί αξεσουάρ της και τις πικροδάφνες κουρεμένες σαν μικρά κανίς. 

Παγκάκι στην πλατεία Συντάγματος

Παρόλο που αρκετοί συμπολίτες μας έχουν τη συνήθεια να διαβάζουν έξω το βιβλίο ή την εφημερίδα τους, έχω την εντύπωση πως συχνότερα το κάνουν σε ένα καφενείο ή μια καφετέρια, παρά καθήμενοι στο παγκάκι, όπως έκανε ο παππούς μου στην πλατεία Βάρναλη κάθε απόγευμα. Αυτό οι δήμαρχοι το έλαβαν υπόψη τους και έτσι άλλαξε η εργονομία του παγκακιού. Έγινε μοντέρνο στην όψη και εξαιρετικά άβολο για να καθίσει κανείς. Άλλοτε η ράχη του είναι πολύ κοντή και όταν διαβάζεις πιάνεται η πλάτη και ο σβέρκος σου, άλλοτε πάλι είναι ξαπλωτό. Όμορφο, αλλά άβολο. 

Παγκάκι στην Ακαδημίας

Θα μου άρεσε ο εκάστοτε δήμαρχος, προτού συμβουλευτεί τον αρχιτέκτονα ή άλλου είδους σχεδιαστή για τη νέα όψη των παγκακίων της Αθήνας, να δοκιμάσει να κάτσει σε ένα και να δει αν βολεύεται. Θα μπορούσε και να κοιμηθεί, όπως τόσοι αστέγοι, επαίτες και άλλοι ρημαγμένοι ανθρώποι, αλλά ποιος να το σκεφτεί, χώρια που θα κατηγορηθεί ο δήμαρχος για λαϊκισμό. 

Στα παγκάκια συχνά πυκνά είναι γραμμένα διάφορα. "Η ζωή είναι ωραία, αλλά τα έχει με άλλον", εδώ κάτι για την κατάργηση (ή κατάστρωση;) των περιουσιών, λόγια ερωτευμένων και διάφορα άλλα. Πάντως, αυτός που ακολουθεί είναι ο πιο αντιπαθής τύπος παγκακιού που έχω δει ποτέ στην πόλη. Μη τυχόν και κάτσει κανείς δίπλα σου. Μία θέση, μόνο για έναν. Εύστοχα κάποιος έγραψε πάνω αυτό το "forever alone".

Σε πλατείες με μικρή ιστορία, κυρίως γύρω από νέους σταθμούς του μετρό, υπάρχουν διάφορα νέου τύπου παγκάκια: διαστημικά και αεροδυναμικά, μεταλλικά, σιδερένια, με κυλίνδρους στη ράχη τους. Όμορφα να τα βλέπεις, αφιλόξενα για κουρασμένους διαβάτες ή αγαπημένα ζευγαράκια που δεν έχουν πού αλλού να πάνε και αγκαλιάζονται όπου βρουν. (Αλλά εδώ τι να κάνει ο δήμαρχος; Να πάει με τη σύζυγο σε ένα παγκάκι να δούνε αν βολεύονται;)

Κάποτε είχα σκεφτεί ένα ιστολόγιο με ήρωα έναν κύριο μέσης ηλικίας που κάθε Κυριακή κάθεται σε ένα άλλο παγκάκι της Αθήνας και διαβάζει την εφημερίδα ή το βιβλίο του. Θα πρότεινα στους επισκέπτες ένα παγκάκι ιδανικό για ανάγνωση και θα λέγαμε και ολίγα για το βιβλίο και τα κοινωνικά. Αλλά η ιδέα εγκαταλείφθηκε γρήγορα. Τους χειμερινούς μήνες είναι δύσκολο να κάτσεις έξω, οι βροχές μουσκεύουν την πόλη και σε διώχνουν. Και το ιστολόγιο δεν έγινε, γιατί πού να τρέχεις στα παγκάκια μια φορά την εβδομάδα.

*** 

Φωτογράφισα σε βόλτες το παγκάκι της Ακαδημίας Πλάτωνος, του Λαυρίου και της Φωκίωνος Νέγρη. Τα υπόλοιπα τα αλίευσα από το διαδίκτυο.