Κοντά στο μεσημέρι παρουσιάστηκε κάποιος "υπεύθυνος" και μας είπε πως πολύ σύντομα θα ντυθούμε με καινούργια ρούχα, στρατιωτικά. Ποιος δεν χαίρεται όταν ακούει τόσο όμορφα λόγια; Ας περιμένουμε λοιπόν.
Ύστερα από μια πρόχειρη έρευνα, διαπιστώσαμε ότι κάπου παράμερα μένουν σε αντίσκηνα δυο λόχοι αντάρτες. Υπάρχει ακόμα και μια ομάδα 30 περίπου στελεχών -στρατιωτικών και πολιτικών- που κάνουν "μαθήματα". Τίποτα το παράξενο. Στελέχη είναι. Η μόρφωση, καθήκον. Το μεσημέρι συσσίτιο. Φυσικά πρόχειρο. Κανονική μερίδα ψωμί, τυρί κασέρι και μαρμελάδα. Στο σύνολό μας για πρώτη φορά δοκιμάζουμε. Εκεί στη Ρούμελη ακούγαμε ότι τα τμήματά μας στο Γράμμο και στο Βίτσι είχαν και μαρμελάδες και σοκολάτες. Ακούγαμε και έτρεχαν τα σάλια μας. Τώρα κρατάμε τη μαρμελάδα κι ακόμα δεν το πιστεύουμε.
Όλα καλά μέχρι τώρα. Μόνο ένα αρνητικό. Δεν έχουμε κοντά μας νερό. Είναι κάπου 300 μέτρα πιο πέρα κι όχι βρύση. Ένα αυλάκι που δεν ξέρει κανένας αν πιο πάνω είναι καθαρό. Ωστόσο εδώ πρέπει να βουτάμε και να πίνουμε. Πιο κάτω να πλενόμαστε. Αυτό είναι και η "προσγείωση" - προσαρμογή υποχρεωτική.
Η πρώτη και η δεύτερη μέρα πέρασαν χωρίς να μας πει κανένας πού πηγαίνουμε, πού είναι το κατάλυμά μας. Κανένας υπεύθυνος. Κατά διαβολική σύμπτωση όλοι είμαστε άγνωστοι ανάμεσα σε αγνώστους και κανένας δεν αποφασίζει να επικαλεστεί το πόστο που είχε στο ΔΣΕ και να αναλάβει μια πρωτοβουλία για τη συγκρότησή μας σε τμήματα. Παρόλα αυτά, όλοι μας είμαστε υποδειγματικοί, πειθαρχικοί και πολιτισμένοι σε όλες μας τις εκδηλώσεις.
***
[1] Απόσπασμα από ανέκδοτο βιβλίο του Κώστα Τσοπανάκη για το ταξίδι και τη ζωή των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων στην Πολωνία.
[2] Στη φωτογραφία, τάξη που λειτουργούσε υπό την εποπτεία του ΔΣΕ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου (1949).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου