Τι να πρωτοπεί κανείς για τον James Marsh; Τι να πρωτογράψει κανείς για έναν υπερταλαντούχο Βρετανό σχεδιαστή που έχει ζωγραφίσει από εξώφυλλα για το περιοδικό συλλεκτών "Connoisseur" ή τους πιο γνωστούς σε μας "Times", μέχρι πορσελάνινα πιάτα με θέμα τη ζωή του βασιλιά Αρθούρου; Μιλάμε για έναν καλλιτέχνη που με ό,τι κι αν καταπιάστηκε σημείωσε τεράστια επιτυχία, ενώ κατά καιρούς συνεργάστηκε με τις εταιρείες The Royal Mail, Seattle Opera, Sony, Times Newspapers, Penguin Books, Visa, Air Canada, British Rail, British Airways, London Transport, Nationall Express, Peugeot, Mitsubishi, General Motors, και πάει λέγοντας.
Στο βιογραφικό του βρίσκει κανείς χιλιάδες διαφημίσεις, πολλά εξώφυλλα για κλασικά έργα παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, βιβλία επιστημονικής φαντασίας, βιβλία μυστηρίου και πολλά πολλά άλλα. Ωστόσο, αυτό που έκανε τον James Marsh γνωστό στο ευρύ κοινό ήταν μάλλον τα εξώφυλλα που σχεδίασε για τα άλμπουμ του βρετανικού μουσικού συγκροτήματος Talk Talk. Οι Talk Talk ξεκίνησαν την καριέρα τους "από το τέλος", με το άλμπουμ "The party's over". Όταν το αντίκρισα, σε μεγαλύτερη βέβαια ηλικία, η μορφή του μου έφερνε στο μυαλό άλλοτε το ψεύτικο χαμόγελο του Τζόκερ και άλλοτε το "Κουρδιστό πορτοκάλι" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Ωστόσο, πρόκειται για κάτι λιγότερο βίαιο και πιο μελαγχολικό: τρία ζευγάρια χείλη σχηματίζουν ένα πρόσωπο που δακρύζει.
Το "The party's over" κυκλοφόρησε το 1982 και ακολούθησαν τα "It's my life" και "The color of spring" το 1984 και 1986.
Το "The party's over" κυκλοφόρησε το 1982 και ακολούθησαν τα "It's my life" και "The color of spring" το 1984 και 1986.
Στο πρώτο απ' αυτά τα δύο εξώφυλλα, μικρά κομμάτια από το παζλ μιας ζωής αιωρούνται πάνω από τη μαβιά θάλασσα και θυμίζουν παιδικό ξύλινο παιχνίδι, ενώ στο δεύτερο πολύχρωμες πεταλούδες μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από περιοδικό χειροτεχνίας.
Στο "Spirit of Eden" κοχύλια, ιππόκαμποι, χτένια και γυαλιστερές κρέμονται από ένα θαλάσσιο δέντρο στα κλαδιά του οποίου ξαποσταίνουν παραδείσια πουλιά. Κάτι παρόμοιο βλέπουμε και στο "Laughing stock".
Φαίνεται πως ο James Marsh είχε μια αδυναμία στους φτερωτούς θαμώνες του ζωικού βασιλείου, και είναι λογικό. Στα πουλιά συναντάμε τα σπανιότερα και εντονότερα χρώματα, τα πουλιά πετούν μακριά από τον πραγματικό κόσμο, σε αποδημητικά φανταστικά ταξίδια.
Σ'αυτό το σουρεαλιστικό ταξίδι μορφών και χρωμάτων, ενίοτε τα πουλιά φυλακίζονται...
Αυτό που ποτέ δεν φυλακίζεται είναι η φαντασία μας...
***
[1] Για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με το έργο του James Marsh, ρίξτε μια ματιά εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου