Χειρόγραφο της λησμονιάς

ΣΕΛΙΔΑ 1

Η Έλενα πέθανε κατά τον τοκετό. Δεν στάθηκα ικανός να την κρατήσω σε τούτη τη πλευρά της ζωής. Παραδόξως το παιδί είναι ζωντανό. 

Εκεί βρίσκεται, αδύναμο και τρεμάμενο πάνω σ' ένα καθαρό σεντόνι, δίπλα στη νεκρή μητέρα του. Κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.  Δεν τολμώ να το ακουμπήσω. Μάλλον θα το αφήσω να πεθάνει δίπλα στην μητέρα του, που θα ξέρει πώς να προστaτεύει την παιδική του  ψυχή και θα του μάθει να γελά, αν τυχόν υπάρχει κάποιο μέρος για να γελούν οι ψυχές. Δεν μπορούμε πια να δραπετεύσουμε στη Γαλλία. Δίχως την Ελένα δεν θέλω πλέον να φτάσω στο τέλος του δρόμου. Δίχως την Ελένα δεν υπάρχει δρόμος. 

Πώς διορθώνεται το λάθος του να είσαι ζωντανός; Έχω δει πολλούς νεκρούς αλλά δεν έχω μάθει πώς πεθαίνει κανείς!  

ΣΕΛΙΔΑ 20

[...] Είναι πολύ ζεστό. Τώρα γράφω έχοντάς το στην αγκαλιά μου. Κοιμάται. Πόσο το αγαπώ. Του τραγούδησα ένα θλιμμένο τραγούδι του Φρεδερίκο

Θρήνος μιας νεκροκεφαλής

που προσμένει ένα χρυσό φιλί.

(Έξω ζοφερός αέρας

και θαμπά αστέρια).  

Δεν θυμάμαι πλέον τα ποιήματα που απήγγειλα στους στρατιώτες. Με την πείνα το πρώτο πράγμα που πεθαίνει είναι η μνήμη. Δεν καταφέρνω να γράψω ούτε ένα στίχο, αλλά παρ' όλα αυτά στο κεφάλι μου ηχούν χίλια νανουρίσματα για το γιο μου. 

[Από το "Χειρόγραφο που βρέθηκε στη λησμονιά"] 

*** 

[1] Alberto Méndez, Τα τυφλά ηλιοτρόπια (μτφρ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος), Πάπυρος, Αθήνα 2008.

[2] Φωτογραφία: Yves Leresche