O Ronald Searle, λοιπόν, γεννήθηκε το 1920 και ξεκίνησε την καριέρα του με τα Σκίτσα αιχμαλωσίας, που βέβαια εκδόθηκαν αρκετά αργότερα, και έφτασαν στα χέρια του κοινού στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ωστόσο, ήταν μια πολύ ολοκληρωμένη δουλειά, χάρη στην οποία την έβγαλε καθαρή, επιβίωσε στην εφιαλτική εμπειρία της φυλακής, διατήρησε σώας τας φρένας του, και έφερε στο φως τη φρίκη του πολέμου όπως την έζησε ένας Βρετανός αιχμάλωτος.
Αυτό που έκανε το κοινό πραγματικά να τον λατρέψει ήταν τα σκίτσα του St. Trinian's, που πρωτοκυκλοφόρησαν στο περιοδικο Lilliput στα μέσα της δεκαετίας του '40. Ο σκιτσογράφος εμπνεύστηκε τις μικρές του ιστορίες από ένα πραγματικό οικοτροφείο, το St. Trinnean, που βρισκόταν στο Εδιμβούργο και ήταν γνωστό για την αυστηρότητά του, όπως όλα τα οικοτοφεία άλλωστε -πόσο μάλλον εκείνα που δεχόντουσαν μόνο κορίτσια.
Οι Βρετανοί είναι πολύ περήφανοι γι' αυτά τα "boarding schools". Όλοι οι γόνοι μεγάλων οικογενειών φοιτούν σε τέτοιου είδους σχολεία, υιοθετούν τις απαιτούμενες ηθικές αρχές και αξίες, συναγωνίζονται τους άριστους των αρίστων, αποκτούν έναν κύκλο επαφών υψηλού κοινωνικού στάτους κλπ, κλπ.
O Searle παρουσίασε το St. Trinian's τόσο διαφορετικό, που πολλές φορές σε συνεντεύξεις του δήλωνε ότι αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από την πόλη του Εδιμβούργου που συνέβαλε στο να σπιλωθεί η ακαδημαϊκή της φήμη! Μα τι κάνουν επιτέλους αυτά τα διαβολεμένα κορίτσια;
Όλα όσα απογορεύονται σε ένα κορίτσι που σέβεται τον εαυτό του, κατάγεται από καλή οικογένεια, φοιτά σε οικοτροφείο θηλέων τη δεκαετία του '40 και μεγαλώνει στη Μ. Βρετανία: Κάνουν τα μαλλιά τους μπούκλες, φορούν μίνι φούστες και τακούνια, καίνε τις προσκοπικές στολές τους, φορούν μαύρες καλτσοδέτες, πίνουν, καπνίζουν, βγαίνουν ραντεβού, κρύβουν μπουκαλάκια με κρασί στα εσώρουχά τους.
Και φέρονται με τον χειρότερο τρόπο σε όλες τις καθωσπρέπει κοπελίτσες που δεν έχουν τη διαάθεση να συνδράμουν στις βρομιές τους: τις μαρτυρούν, τις χτυπούν, τις εκθέτουν, ενίοτε τις πνίγουν στον ύπνο τους ή στη θάλασσα:
Φαίνεται πως το μπούλινγκ δεν αποτελεί σημείο των καιρών, και παλιότερα μπορούσε να πάρει εξίσου επικίνδυνες μορφές με τις σημερινές...
Είναι εντυπωσιακό το πώς αυτά τα παμπόνηρα θηλυκά καταφέρνουν να ξεγελάσουν τις καθωσπρέπει παιδαγωγούς τους, και πόση μαεστρία μπορούν να επιδείξουν στο να κρύβουν τσιγάρα κάτω από τα προσκοπικά τους καπελάκια, άντρες κάτω από τα κρεβάτια τους, κραιπάλες και hangover κάτω από μερικές στρώσεις μέικ απ:
Παρά τον καθωσπρεπισμό τους, οι Βρετανοί φαίνεται πως αρέσκονται στο να διακωμωδούν την υποκρισία τους, μιας και το κοινό ξετρελάθηκε με τη σειρά του St. Trinian's. Το 1952 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα "The terror of St. Trinian's", που συγκέντρωσε σε έναν τόμο όλα τα αίσχη που έκαναν τα αναρχικά θηλυκά τέρατα αυτού του κατακαημένου οικοτροφείου. Η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη, που ο Searle από κάποια στιγμή κι ύστερα έλεγε πως έχει σιχαθεί πια το St. Trinian's και ασχολήθηκε με άλλα. Ακολούθησαν όμως κινηματογραφικές σειρές και φιλμάκια, και οι φανατικοί του οπαδοί της σειράς δεν έπαψαν ποτέ να την αναζητούν.
Σήμερα μπορεί να μη μοιάζει και τόσο ριζοσπαστικό, είναι σίγουρα, όμως, ξεκαρδιστικό. Έπειτα, όσοι μεγαλώσαμε με τα βιβλία της Edith Blyton, και αγαπήσαμε εκεί τους πέντε αγαπημένους φίλους και τις περιπέτειές τους, όσοι και όσες περάσαμε πολλά απογεύματα των παιδικών μας χρόνων διαβάζοντας τις ιστορίες των διδύμων του Σεντ Κλερ, καλό είναι να γνωρίσουμε τα κορίτσια του Searle. Αν μη τι άλλο, μπορούν να μας διδάξουν με τις υπερβολές τους πως η περιπέτεια της ενηλικίωσης έχει και μια άλλη πλευρά, όχι και τόσο αθώα...
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου