Αμέσως αρχίσαμε, οι νεοσύλλεκτοι, τις ασκήσεις. Εάν ο καιρός ήταν υποφερτός, οι ασκήσεις γίνονταν στο πεδίο ασκήσεων. Εκεί μας μάθαιναν πώς να κάνουμε επέλαση με εφ' όπλου λόγχη σουβλίζοντας ένα τσουβάλινο ομοίωμα εχθρού και ουρλιάζοντας πολεμόχαρα "ντο!". Εάν έβρεχε, η διδασκαλία γινόταν μέσα στο θάλαμο. Εάν ο καιρός ήταν καλός, βγαίναμε έξω, σε κάποιο μικρό οροπέδιο, μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, συντεταγμένοι κατά τριάδες και με τα όπλα μας. Εκεί καθόμασταν και μας έκαναν διάφορες διδασκαλίες, θεωρητικές και πρακτικές (πώς να συναρμολογούμε π.χ. το μπρεν). Επιπλέον κάναμε και διάφορες ασκήσεις. Η φύση της Κορίνθου ήταν απερίγραπτα ωραία και τα ξεμυτίσματα της άνοιξης με ξετρέλαιναν. Εκεί που καθόμασταν λ.χ. πάνω στα χόρτα κι ακούγαμε την πληκτική διδασκαλία που μας έκαναν τα διάφορα δεκανάκια, πρακολουθούσα στην άκρη της αρβύλας μου μια χαριτωμένη ανεμώνα, που την πρόσεχα στις εννιά το πρωί ως μπουμπούκι και στις δέκα είχε ανοίξει εντελώς και μου έδειχνε την ωραία καρδούλα της. Άλλο τόσο με συγκινούσαν και τα διάφορα ολοζώντανα και καταπράσινα αγκάθια, κυρίως η αρχαία άκανθα, που τα μεγάλα λογχωτά φύλλα της έμοιαζαν με της αγκινάρας και εξακτινώνονταν με τέλεια συμμετρία και ομορφιά. Αυτή την άκανθα δεν την είχα προσέξει ποτέ άλλοτε και τώρα την κοίταζα εκστατικός (την έβλεπα και καταλάβαινα τι θα πει ρυθμός) ενώ μερικοί με κορόιδευαν που την είχα κάνει ψώνιο με τα αγκάθια.
***
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Εγώ, φαντάρος χακί... Αναμνήσεις από τη στρατιωτική μου θητεία, Εκδόσεις Μπιλιέτο, Παιανία 2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου