Η μαγειρική αποτελεί άλλοτε καθημερινότητα και άλλοτε ευχάριστη διαφυγή. Μπορεί να αποβεί πολύ χαλαρωτική ενασχόληση, αλλά η επιτυχία της προϋποθέτει η/ο καλλιτέχνης να επιστρατεύσει τουλάχιστον καλή διάθεση και φαντασία, ώστε το γευστικό και εικαστικό αποτέλεσμα να μπορεί να πάρει τα εύσημα ενός έργου τέχνης. Τα υλικά παίζουν το ρόλο των χρωμάτων στην παλέτα του ζωγράφου και το πιάτο γίνεται ένας πίνακας που, πριν από τον ουρανίσκο, οφείλει να ευχαριστεί τα όμματα.
Ας μην ξεχνάμε ότι από την επιτυχία της μαγειρικής εξαρτιόταν και η επιτυχία του γάμου (θυμηθείτε τι είχαμε πει τότε και τότε). Η σύζυγος, που φυσικά ουδέποτε εργαζόταν, όφειλε να περιμένει τον αντρούλη της περιποιημένη και μοσχομυριστή, και με ένα λαχταριστό φαγάκι να σιγοψήνεται στον φούρνο. Να, κάπως έτσι:
Βέβαια, υπήρχαν βιβλία μαγειρικής, πολύ παράτολμα για την εποχή τους, που παρουσίαζαν τον σύζυγο να βοηθά στην κουζίνα, καθαρίζοντας ας πούμε τα κρεμμυδάκια ή πλένοντας τα σαλατικά, αλλά αυτό αποτελούσε εξαίρεση. Μια τέτοια τυχερή σύζυγος ήταν η Έλσα η αγελαδίτσα, (που εδώ βλέπετε ο καλός της σύζυγος καθαρίζει τις πατάτες ως μαινόμενος ταύρος), γνωστή στις νεαρές Αμερικανίδες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της κουζίνας, αλλά και του έγγαμου βίου:
Συνηθέστερα, πάντως, η σύζυγος ήταν καλή νοικοκυρά, σαν αυτές που ακόμη προβάλλουν λογιών λογιών διαφημίσεις. Λυγερή κι αδυνατούλα, αεικίνητη στο μαγειρικό της βασίλειο, υποδεχόταν τον άντρα του σπιτιού με ένα ελαφρύ απεριτίφ και έτοιμη την ρομπ ντε σαμπρ του. Να, όπως η κοπελίτσα με την αλογοουρά και το γοβάκι:
Πάντως και αυτό για τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 συνιστούσε μια πρόοδο. Σε παλαιότερα αμερικανικά βιβλία μαγειρικής, το εξώφυλλο ήταν αντιπροσωπευτικό μιας διαφορετικής νοοτροπίας και εποχής. Η μαγειρική ήταν αρμοδιότητα του υπηρετικού προσωπικού και σε πολλά βιβλία μαγειρικής η μαγείρισσα ήταν χοντρούλα και έγχρωμη:
Η μαγειρική τέχνη, λοιπόν, αποτελεί το ένα πόδι στο οποίο στηρίζεται ο ευτυχής έγγαμος βίος. Το άλλο είναι η ζαχαροπλαστική. Ένα επιδόρπιο στο τέλος του οικογενειακού γεύματος ή της ημέρας, αν μη τι άλλο, γλυκαίνει τη συζυγική ζωή:
Η αείμνηστη Κέλλυ Σακάκου, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, έδινε κάποτε, μέσω μιας τηλεοπτικής εκπομπής, συμβουλές σαβουάρ βιβρ σε νεαρές συζύγους. Μία από αυτές ήταν να μην αφήνουν ποτέ τους συζύγους τους να τις βλέπουν με την ποδιά (την οποία προσωπικά θεωρώ πολύ όμορφο συμπλήρωμα στο σπιτικό ρούχ0) εκτός κι αν φορούν μόνο την ποδιά!
Κάθε τι που αγαπάμε παίρνει τη μορφή μιας τέχνης. Και η μαγειρική αποτελεί τέχνη, όπως και η ίδια η ζωή μας. Ευτυχώς, καμιά τους δεν υπακούει πια στους κανόνες που άλλοτε τις καθόριζαν.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου