Για τον Χρήστο Βακαλόπουλο

Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι αυτό που μας συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει καν.  Χ.Β.

 

 

Ένα διαφορετικό διήγημα...

  

1957-1958: Η ζωή της οικογένειας ευθυγραμμίζεται με τις καινούργιες ανάγκες. Αρχίζει η Κυψελιώτικη περιπλάνηση με τη μετακόμιση σ' ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κυψέλης 28, όταν η περιοχή αλλάζει μορφή και στη θέση των παλιών μονώροφων ή διώροφων σπιτιών με τις αυλές και τους κήπους υψώνονται πολυκατοικίες που σιγά σιγά αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους και απέκλεισαν την ανάσα του ελεύθερου χώρου. Η επιλογή του τόπου της νέας εγκατάστασης έγινε γιατί λίγο πιο πέρα, στο 32 του ίδιου δρόμου, στεγαζόταν σε  μια παλιά βίλα το υποκατάστημα του Ι.Κ.Α Κυψέλης, όπου εργαζόταν η Ξένη, που έτσι κέρδιζε χρόνο στη διαδρομή μεταξύ σπιτιού και γραφείου.

 

Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό γιατί υπήρχε το πρόβλημα που δημιουργούσε η σύγχρονη απουσία των γονιών στη δουλειά. Φρόντισαν, τότε, να έχει η Ξένη απογευματινό ωράριο, ώστε το πρωί να μένει εκείνη στο σπίτι με το Χρήστο και το απόγεμα ο πατέρας. Αλλά κι αυτό δεν ήταν ολοκληρωτική λύση γιατί υπήρχαν κάποιες ώρες, στη μέση της ημέρας, που έπρεπε να είναι στη δουλειά συγχρόνως κι οι δυο. 

 

Ο Χρήστος, που πρώιμα είχε μιλήσει και περπατήσει, αντιμετωπίζει το θέμα κάνοντας την πρώτη του γυναικεία κατάκτηση. Η Αγγελικούλα, μια όμορφη νιόπαντρη κοπέλα, που έμενε στον κάτω όροφο, δείχνει αδυναμία γι' αυτόν και αναλαμβάνει να τον κρατάει τις ώρες της σύγχρονης απουσίας των γονιών. Ο Χρήστος είναι ενθουσιασμένος που μένει μαζί της, είναι πολύ τρυφερός, αλλά και πολύ αποκλειστικός. Όταν έφτανε ο σύζυγος από τη δουλειά, αξίωνε να μη βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί τους, ως τη στιγμή που θα τον έπαιρνε ο πατέρας του. Όμως, το ειδύλλιο σταματάει απότομα, όταν η Αγγελικούλα αποκτά δικό της παιδί. Ο Χρήστος, τότε, αρνείται κατηγορηματικά να την ξαναδεί και τηρεί με πείσμα την απόφασή του. Εκείνη, μετά τριανταπέντε χρόνια, θα έρθει στην κηδεία του και θα ακουστεί να λέει: "ήταν το μωρό μου". 

 

***

 

[1] Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, γεννήθηκε τον Γενάρη του 1956 στην Αθήνα και πέθανε σε ηλικία τριάντα επτά ετών από μεταστατικό καρκίνο του πνεύμονα. Στην κηδεία του, φίλοι του μουσικοί έπαιξαν χαμηλόφωνα το τραγούδι "Μη λυπάσαι που φεύγω". Το είχε επιλέξει ο ίδιος για να επενδύσει την ταινία "Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε", που ήταν και η τελευταία του. 

[2] Η βιογραφία του Χρήστου Βακαλόπουλου γραμμένη από τον πατέρα του, εδώ. Το κείμενο της ανάρτησης αποτελεί μικρό απόσπασμά της.