Ελληνικά στρατά

Τα πιο πολλά, απ' τα παιδιά αυτά, είχαν τελειώσει το Πανεπιστήμιο, κι αυτό ο λοχίας το 'ξερε, αλλά δε γινόταν ν' αλλάξει τίποτα πάνω σ' αυτό. Σκέφτονταν πάντως, πως εκεί, μες στο στρατόπεδο -και όσο κράταγε η εκπαίδευση- αυτός ήταν ανώτερός τους από το νόμο∙ κι αφού έτσι ένιωθε, σταμάτησε απότομα να τους μιλάει για τα όπλα, έβαλε τα χέρια του στη μέση και τους κοίταξε. Με περιφρόνηση τους κοίταξε, για λίγο, κι αμέσως ύστερα, έβαλε τις φωνές: "Κοθώνια...", είπε, "Τίποτα δεν ξέρετε!.. Έχετε βγάλει το Πανεπιστήμιο, αλλά τίποτα δεν έχετε μάθει!.. Σας το λέω εγώ!.. Νομίζετε πως τα ξέρετε όλα... ε; Τίποτα δεν ξέρετε, στραβάδια!".

Τα παιδιά κάθονταν και τον άκουγαν, αλλά κανένα δε μίλησε, γι' αυτό και ο λοχίας συνέχισε: "Για να δούμε, πουλάκια μου..." τους είπε. "Αφού τα ξέρετε όλα, για πέστε μου, ντε, αν μπορείτε;.. Πώς αντιλαμβανόμαστε πότε έρχεται ο εχθρός; Από τι το αντιλαμβανόμαστε;.. Πέστε μου, ντε!..".

Οι φαντάροι τον κοίταγαν αποσβολωμένοι και κανένας δεν έλεγε κουβέντα.

"Δεν ξέρετε, ε;.. Θα σας το πω εγώ... μαλακισμένα! Θα σας το πω, για να το μάθετε!.. Εκ του κονιορτού!", είπε, ο λοχίας, όλο καμάρι, και κοίταξε τους φαντάρους από το ύψος του βαθμού του, αλλά και της περίστασης, που του 'δινε κιόλας την ευκαιρία να τους κατατροπώσει.

"Μάλιστα!", ξανάπε, με σιγουριά, "Εκ του κονιορτού, το αντιλαμβανόμαστε, στραβάδια!".

Εκείνη τη στιγμή, όμως, πετάχτηκε ένας φαντάρος από μιαν άκρη. Ένας γυαλάκιας ήταν, κι είπε σιγανά:

"Κι αν έχει βρέξει;".

"Αν έχει βρέξει;.. Μη μου λες εμένα... αν έχει βρέξει! Τι θα πει, αν έχει βρέξει;..", έκανε ο λοχίας, άγρια, για να κερδίσει χρόνο και να σκεφτεί καλύτερα το πράμα.

Ο φαντάρος, όμως, δεν τον άφησε καθόλου. "Ερώτηση κάνω..." του 'πε, αμέσως, ήσυχα. "Ρωτάω... Αν έχει βρέξει πιο πριν -και δεν υπάρχει σκόνη, για να σηκωθεί- τι γίνεται;".

"Τι γίνεται;..", έκανε, πάλι, ο λοχίας στριμωγμένος. Σταμάτησε λίγο για να το σκεφτεί, κι αμέσως ύστερα, θυμωμένος, αλλά μαζί κι αποφασισμένος, γύρισε απότομα προς το γυαλάκια και τον αποστόμωσε: "Ε, κι εγώ, σου λέω..", του 'πε, "ότι δε θα 'χει βρέξει, ρε! Αν βρέξει... εμένα να μου κλάσεις τ' αρχίδια!".

*** 

 Νίκος Χουλιαράς, Ζωή, την άλλη φορά, Νεφέλη, Αθήνα 1985.