Ήμουν σε μια διαδήλωση στο Καίμπριτζ εναντίον του Ντένις Χήλυ, που ήταν υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος σε μια εποχή που το Εργατικό Κόμμα υποστήριζε κατ' αρχήν τον πόλεμο του Λύντον Τζόνσον. Μετά από μια διάλεξή του, ο Χήλυ έφευγε με το αυτοκίνητό του από το Καίμπριτζ οδηγώντας προς τον νότο στην Τράμπινγκτον Στρητ. Πολλοί φοιτητές, μαζί τους κι εγώ, έτρεχαν παράλληλα με το αυτοκίνητό του πηδώντας και φωνάζοντας. Μάλιστα, ένας φίλος μου, ο Πήτερ Κέλνερ, πήδηξε πάνω στο αυτοκίνητο και άρχισε να χτυπά δυνατά την οροφή του. Φυσικά, το αυτοκίνητο ξέφυγε κι εμείς μείναμε κολλημένοι στη λάθος άκρη της Τράμπινγκτον Στρητ, ενώ πλησίαζε η ώρα για το βραδινό φαγητό στο κολέγιο. Έτσι, αρχίσαμε να επιστρέφουμε τρέχοντας στο κέντρο της πόλης. Βρέθηκα να τρέχω πλάι σε έναν από τους αστυνομικούς που είχαν οριστεί για τον έλεγχο της διαδήλωσης. Ενώ τρέχαμε, ο αστυνομικός γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε: "Λοιπόν, πώς πήγε η διαδήλωση, κύριε;" Και εγώ, μη βρίσκοντας τίποτα παράξενο ή παράλογο στην ερώτησή του, στράφηκα και απάντησα: "Νομίζω πως πήγε πολύ καλά, εσείς τι λέτε;" Κατόπιν συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Σίγουρα με αυτό τον τρόπο δεν κάνεις επανάσταση.
***
[1] Tony Judt, Σκέψεις για τον εικοστό αιώνα, Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου