"Ἐκεῖ ἔπρεπε νά ζεῖ κανείς", μοῦ λέει. "Εκεῖ ἡ γαλήνη θά βαλσαμώσει σιγά-σιγά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ἄν μποροῦσα νά ξαναζήσω, ἔστω γιά λίγο μετά τό θάνατό μου, πού δέν ἀργεῖ, ἐδῶ ἐπάνω ἠθελα νά περάσω τίς ὑπόλοιπες μέρες μου. Ξυπνᾶς μέ τό τραγούδι τοῦ κορυδαλλοῦ καί κοιμᾶσαι μέ τό κρώξιμο τοῦ γκιώνη. Κοίτα τί ὀμορφιά, τί παραδεισένια γαλήνη! Δές μέ τί χάρη ὁ αέρας σαλεύει τίς κορυφές τῶν δέντρων. Ἄχ, να ζούσαμε γιά πάντα ἐκεῖ. Χαραμίσαμε τίς ζωές μας σε πολιτεῖες ἀφιλόξενες, σκληρές καί ἀδυσώπητες".
Ε. Χ. Γονατάς, "Ο παππούς"
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο:
Ε.Χ. Γονατάς, Τρεις δεκάρες και άλλα αφηγήματα, Στιγμή, Αθήνα 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου