Μάλλον λίγοι από σας θα έχουν ακουστά τα Puffins, αλλά οι περισσότεροι σίγουρα γνωρίζουν τον εκδοτικό οίκο Penguin, αυτά τα φοβερά πιγκουινάκια που γεμίζουν τις βιβλιοθήκες όσων από μας διαβάζουμε βιβλία στα αγγλικά. Η Penguin είναι σπουδαίος εκδοτικός γιατί κατάφερε να κάνει το βιβλίο προσιτό σε όλους, χωρίς ιδιαίτερες εκπτώσεις στην αισθητική του. Το χαρτί βέβαια μοιάζει κάπως ευτελές και θυμίζει φύλλο εφημερίδας, αλλά υπάρχει μεγάλο κέρδος στην τιμή, για να μη μιλήσω για το βάρος -μεγάλο πρόβλημα για όσους κουβαλάμε βιβλία καθημερινά.
Τα Puffins, λοιπόν, εκτός από συμπαθητικά πουλάκια που ζουν σε περιοχές του Ατλαντικού και Βόρειου Ειρηνικού Ωκεανού, ήταν και εξακολουθούν να είναι η παιδική σειρά της Penguin.
Εκτός από την σειρά των παιδικών βιβλίων, η Penguin εξέδιδε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το παιδικό περιοδικό Puffin Post, που είναι μάλλον το μακροβιότερο περιοδικό που κυκλοφόρησε ποτέ και απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε παιδιά.
Με σήμα κατατεθέν ένα χαριτωμένο puffin, το πρώτο τεύχος του Puffin Post κυκλοφόρησε το 1967 από τον Kaye Webb, εκδότη της Puffin Books, και παρέμεινε ενεργό μέχρι το 2013, με εξαίρεση μια μεγάλης διάρκειας διακοπή τη δεκαετία του 1980. Το περιοδικό ήταν κυρίως συνδρομητικό. Μάλιστα, ξεκίνησε με 16.000 συνδρομητές που έφτασαν την εποχή της μεγάλης ακμής του τους 200.000!
Όσοι αγαπήσαμε ως παιδιά ένα νεανικό περιοδικό ποικίλης ύλης, θυμόμαστε με πόσο ενθουσιασμό παραλαμβάναμε το νέο τεύχος, είτε από το περίπτερο της γειτονιάς είτε από το ταχυδρομείο. Η αγωνία, η περιέργεια για το τι θα περιλαμβάνει το επόμενο ήταν ένα απερίγραπτο συναίσθημα που δεν μπορούν να φανταστούν τα παιδιά σήμερα, μιας και όλα είναι διαθέσιμα και εύκολα προσβάσιμα στο διαδίκτυο. (Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί παλιότερα για οτιδήποτε κι αν θέλαμε να αποκτήσουμε έπρεπε να προηγηθεί πειθαρχημένη οικονομία για το γέμισμα του κουμπαρά.)
Πέρα από υπέροχα εξώφυλλα και τα εκπληκτικά για την εποχή τους γραφικά, τα Puffin Post είχαν και πολύ πλούσια ύλη -διηγήματα, παραμύθια, αστείες ιστορίες, διαγωνισμούς, επιτραπέζια παιχνίδια και κουίζ-, και εξαιρετικούς συνεργάτες μεταξύ των οποίων ο εικονογράφος Quentin Blake και ο αγαπημένος μας συγγραφέας Roald Dahl.
Το φανταστικότερο ήταν πως σε μια εποχή που το διαδίκτυο δεν υπήρχε -ή και αργότερα που υπήρχε, αλλά τα παιδιά δεν ήταν ακόμη εξοικειωμένα μ' αυτό- το Puffin Post είχε αναπτύξει μια διαδραστική σχέση με τους μικρούς του αναγνώστες. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά συμμετείχαν στη διαμόρφωση της ύλης με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: γράφοντας το τέλος μιας μισοτελειωμένης ιστορίας, στέλνοντας ζωγραφιές, γράμματα και σκίτσα, ανέκδοτα, αυτοσχέδια αινίγματα κι αστεία. Έτσι, το περιοδικό ήταν πραγματικά μέρος της καθημερινότητάς τους, όπως ήταν για μας οι παλιές παιδικές εκπομπές της ΕΡΤ.
Το Puffin Post εξέδιδε κάθε χρόνο και ένα πολύ χαριτωμένο Reder's diary, όπου τα παιδιά μπορούσαν να σημειώνουν πόσα και ποια βιβλία διάβαζαν κάθε χρόνο, συμμετέχοντας σε μαραθωνίους. Ερχόντουσαν, λοιπόν, σε επαφή με το βιβλίο και η ανάγνωσή του φαινόταν καθημερινή διασκέδαση, και όχι σχολική υποχρέωση. Νομίζω ότι τα Puffins αποδεικνύουν περίτρανα πως τα παιδιά μπορούν εύκολα να αγαπήσουν το διάβασμα, αρκεί αυτό να αποσυνδεθεί από τον διδακτισμό, τον συντηρητισμό και τον κηρυγματικό λόγο γονιών και δασκάλων. Σ' αυτή τη διαδικασία η εικόνα μπορεί να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο, γι' αυτό και τα Puffin έδιναν τόση βαρύτητα στην αισθητική και εικονογράφησή τους.
Θα ήταν πολύ όμορφο, ακόμη και σήμερα, στην εποχή του διαδικτύου, να κυκλοφορήσει ένα τέτοιο περιοδικό. Θα ήταν φυσικά διαδικτυακό, είναι τεράστιο το κόστος για ένα τέτοιο έντυπο και οι συνδρομές θα έπρεπε να είναι εκατομμύρια για να μπορέσει να επιβιώσει στην αγορά. Άλλωστε, το διαδίκτυο μπορεί κάλλιστα να συνυπάρξει με το έντυπο ή να οδηγήσει το παιδί να το αναζητήσει, να το επιθυμήσει και τελικά να το κάνει μέρος της ζωής του.
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου