Σπίτι μου σπιτάκι μου (Jacek Yerka)

Τα κρούσματα ολοένα και αυξάνουν και είναι βέβαιο πια πως το νέο πλησιάζει. 

Ξέρουμε τι πρόκειται να έρθει, δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει.

Αλλά  έχει ξεκινήσει στο μυαλό μας μια αντίστροφη μέτρηση. 

Mετράμε μέρες, ώρες και λεπτά για το έκτακτο ανακοινωθέν ενός γενικευμένου ή περιορισμένου λοκντάουν

που θα απαιτήσει από εμάς να επιστρατεύσουμε την εναπομείνασα υπομονή και ψυχραιμία, προκειμένου να περάσουμε αυτόν τον χειμώνα στο σπίτι. 

Μένουμε σπίτι, #menoumeSpiti, #menoumeSpitiXana, μένουμε σπίτι για λίγο ακόμα. 

Άραγε, ο χειμώνας ή η άνοιξη είναι η εποχή που διευκολύνει τα μέτρα εγκλεισμού; Την άνοιξη η φύση μάς καλούσε. Νιώθαμε τη μοσχοβολιά της από τους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος που στον καθέναν μας έλαχε να ζει. Τώρα θα περάσουμε τη βαρυχειμωνιά σε σπίτια κρύα και άδεια. 

Αφού λοιπόν το πιθανότερο είναι πως έτσι θα έρθουν τα πράγματα...

Ας βουτήξουμε στο όνειρο.

Να φανταστούμε πως ζούμε σε σπειροειδείς λαβυρίνθους και πελώριους κοχλίες. 

Σε σπίτια που ίπτανται πάνω από τα νερά που θα μας υποδεχτούν τα καλοκαίρια που θα 'ρθουν. 

Σε δαιδαλώδεις διαδρόμους που μας βυθίζουν στο διάβασμα, στις ζωές των ηρώων που ποτέ δεν θα συναντήσουμε. 

Σε τρένα που μας ταξιδεύουν στο άγνωστο.

Σε δεντρόσπιτα που φύτρωσαν στα λέπια της ράχης ενός κεφαλόψαρου. 

Η φαντασία μπορεί να μας σώσει μια δεύτερη φορά. Μετά τα περιθώρια στενεύουν. Δεν θα υπάρξει επόμενο καταφύγιο. Ελπίζω όλα να έχουν περάσει προτού αναγκαστούμε να αγαπήσουμε τις φυλακές μας.

Προτού η φυλακή γίνει συνήθεια και δεν μπορούμε πια να εγκαταλείψουμε τα λαγούμια μας. 

***

Στις εικόνες: Σπίτι του πολωνού ζωγράφου Jacek Yerka.