Θηριόμορφοι

Εκεί που συναντιούνται η ομιλία με τη σιωπή, το νοσηρό με το αθώο, το κτηνώδες με το ανθρώπινο, συναντιέται η ζωή με τον θάνατο· το αρσενικό με το θηλυκό που πασχίζουν να κατακτήσουν το ένα το άλλο. 

Πριν καλά καλά προλάβει να γυρίσει, το παράξενο θέαμα εμφανίστηκε μπροστά της ξαφνικά και ανεπαίσθητα, σαν όραμα. Ήταν μια αλεπουδίτσα που πλησίαζε αργά αλλά άφοβα το μικρό κορίτσι. 

Το είδωλό της έσμιξε μ' εκείνο της αλεπουδίτσας σαν σε σφιχτή αγκαλιά και τότε, κατάλαβε ότι τρύπωσε στο σώμα της η ψυχή της αλεπούς, κι έπρεπε να κρατήσει μέσα της την ψυχή αυτή ζωντανή και άθικτη, έπρεπε να μείνει σφραγισμένη μέσα της, όπως το ζώο στον πάγο -γι αυτό και η Λουτσία σφράγισε το στόμα της και δεν το άνοιξε ούτε καν για να χαιρετήσει τους γονείς της.

Φορώντας ζωόμορφες μάσκες, οι εραστές ανταλλάσσουν ρόλους σε ένα θέατρο απ' όπου δύσκολα επιστρέφουν. Σωριάζονται ματωμένοι στη σκηνή όπως η χορεύτρια στη Διπλή ζωή της Βερόνικας, που παρακολουθεί τον κουκλοπαίκτη να παίζει τη δική της τύχη στα χέρια του και όχι της μαριονέτας του. 

Κρατούσε στο αριστερό της χέρι ένα μαύρο κοτσύφι και στο δεξί μια διάφανη χάντρα που ετοιμαζόταν να την ταΐσει στο πουλί. Η χάντρα -το ήξερε μέσα στον ύπνο της- ήταν το μάτι της Αγίας. Η Αγία Λουτσία πρόσφερε οικειοθελώς τους οφθαλμούς της.

Μια αγία προσφέρει οικειοθελώς τα μάτια της σε ένα κοράκι και αποχαιρετά για πάντα την εικόνα της για τον κόσμο. Ένα κορίτσι αποχωρίζεται τον λόγο κλείνοντας μέσα της την ψυχή μιας αλεπούς. Δεν θα ξαναβγάλει μιλιά. Μια γυναίκα χάνει την παρθενιά της παρακολουθώντας τον πατέρα της να μεταμορφώνεται σε λύκο. 

Ποιος είναι το θηρίο και ποιος το θήραμα; Ποιος ο θύτης και ποιο το θύμα; Οι λέξεις ή οι εικόνες που τις συνοδεύουν αφηγούνται τις ιστορίες των Θηριόμορφων; Ένα μυθιστόρημα πλαισιώνει το απόκοσμο φωτογραφικό σύμπαν της Laura Makabresku. 

***

[1] Έλενα Μαρούτσου, Θηριόμορφοι, Πόλις, Αθήνα 2020. 

[2] Φωτογραφίες: ©Laura Makabresku 

[3] Περισσότερα για τη φωτογράφο εδώ, εδώ και εδώ.