Το μπάνιο μας

Μαζί αγαπημένοι, σ'  ένα μπάνιο κλεισμένοι. 

Μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ τις  ευφάνταστες χαρτοκοπτικές του Φίλιππου Φωτιάδη. Όταν χαζεύω παιδικά βιβλία που έχει γράψει ή εικονογραφήσει ο ίδιος, ύστερα βλέπω τη γειτονιά με άλλο μάτι. Οι άνθρωποι γίνονται μικροσκοπικές μαύρες κούκλες που πρωταγωνιστούν σε ένα πολυεπίπεδο θέατρο σκιών. Μπαινοβγαίνουν στα λαβυρινθώδη διαμερίσματά τους, απλώνουν τις μπουγάδες τους, συνωστίζονται σε υπαίθριους και ημιπαίθριους χώρους. 

Στο προηγούμενο βιβλίο του[1], αγάπησα τόσο τον Μίλτο, που δεν ξανασκότωσα μυρμήγκι στην κουζίνα. Τα αφήνω να πάρουν μόνα τους την απόφαση να φύγουν. Αν δω ότι αργούν, βοηθώ στην μετακίνησή τους περιχύνοντας το πάσο με ξύδι. Ξέρω πως σιχαίνονται την μυρωδιά του. 

Στο τελευταίο βιβλίο του Φίλιππου Φωτιάδη πρωταγωνιστής είναι ο Κώστας, που όπως μπορείτε να καταλάβετε από το μελαγχολικό του βλέμμα, είναι πολύ νοσταλγικός τύπος. Δεν λησμονεί τίποτε από τα παλιά. Εξωραΐζει ακόμη και την πιο αλλόκοτη ανάμνηση, όπως τις ημέρες τις καραντίνας. 

Ο Κώστας είναι ας πούμε... παιδί. Και "όταν είσαι μικρός τα πράγματα τα βλέπεις διαφορετικά". Όπως είναι επόμενο, όταν έμαθε πως πρέπει για λίγες μέρες να "μείνει σπίτι", έγινε έξαλλος. Είναι στη φύση του να κόβει βόλτες, σαν μικρούλης που είναι. Παρόλα αυτά, εύκολα συνήθισε τον εγκλεισμό και ακόμη και τώρα που μιλάμε, που όλος ο κόσμος βγαίνει έξω σαν τρελός, αυτός σκέφτεται τις όμορφες στιγμές που πέρασε με την οικογένειά του στο μπάνιο όπου ζούσαν. Μοιράζονταν ένα μικρό υπόγειο διαμέρισμα διάφορες οικογένειες, λεφτά για ενοίκιο δεν είχαν, αποφάσισαν να πάρει ο καθένας από ένα δωμάτιο και όταν ο μπαμπάς του είπε "Κωστα, τέρμα οι βόλτες", κλείστηκαν οικογενειακώς στο μπάνιο. Να, ο Κώστας καθόταν εδώ:

Ακούγεται φρικιαστικό. Τόσες μέρες σε ένα μπάνιο! Στο παιδικό μυαλό, όμως, και το χειρότερο μπορεί να μετατραπεί σε αστείο ή σε περιπέτεια.  Κι έτσι ο Κώστας, όχι μόνο συνήθισε, αλλά αγάπησε το μπάνιο: και μπιντέ είχε, και καθρέφτη και μπανιέρα και σκαλιστές μαργαριτούλες στα πλακάκια κι απ' όλα τα καλά. 

Αν το ξανασκεφτούμε, πόσες φορές μας δίνεται στη ζωή αυτή η πολυτέλεια; Όλη η οικογένεια να κοιμάται αγκαλιασμένη, με τόσο χρόνο ελεύθερο για κουβεντούλα και σωματική άσκηση, με τη θεία και τη γιαγιά να έρχονται επισκέψεις και τις λεμονιές ν' ανθίζουν έξω απ' το παράθυρο;

"Είναι απίθανο πόσα πράγματα μπορείς να σκαρώσεις μέσα σ' ένα μπάνιο όταν είσαι μικρός!"

Ακόμη πιο απίθανο είναι το πώς μεταμορφώνονται τα πράγματα στο μυαλό σου όταν γίνονται πια αναμνήσεις. Τα πάντα μπορεί να αναπολήσει κανείς. Ακόμη και τον εγκλεισμό του σε ένα μπάνιο. Τώρα που πέρασαν, οι μέρες εκείνες μοιάζουν γλυκές και ήσυχες για κάτι τύπους σαν κι εμάς, τον Κώστα κι εμένα. 

***

[1] Φίλιππος Φωτιάδης, Μπαμπά, να πάρουμε σκύλο αντί για μυρμήγκι;, Μάρτης, Αθήνα 2019.

[2] Φίλιππος Φωτιάδης, Το μπάνιο μας, Μάρτης, Αθήνα 2020.

[3] Ένα αφιέρωμα στον Φίλιππο Φωτιάδη εδώ.