Ημερολόγιο καραντίνας #8: Νύχτες στην έρημη πόλη

Πλατεία Μεσολογγίου 

Διαβάζω αναρτήσεις γνωστών και φίλων σχετικά με τη λήξη του λοκ ντάουν. Κάποιοι γράφουν πως η καραντίνα θα τους λείψει. Προσωπικά, δεν θα μου λείψει καθόλου, παρόλο που υπήρξαν πράγματα που απόλαυσα πολύ το χρονικό διάστημα που οι ρυθμοί μας χαλάρωσαν. 

Ανθισμένη αυλόπορτα στου Φιλιπάππου

Τώρα θα αρχίσουν σιγά σιγά να ανοίγουν υπηρεσίες και καταστήματα με πρώτα και καλύτερα τα κομμωτήρια και τα στούντιο αισθητικής. Φανταστείτε πόση κοινωνική πίεση υπήρξε για να θεωρηθεί επείγουσα ανάγκη η περιποίηση προσώπου. Ας το έχουμε υπόψη μας αυτό, μήπως και στο μέλλον διεκδικήσουμε κάτι ουσιαστικότερο. 

Σούρουπο στο λουτρό των Αέρηδων

Θα μπορούσα ίσως να ζήσω χωρίς ανοιχτά μπαρ, σινεμά και θέατρα. Με αυτά κλειστά, όμως, είναι αδύνατον να ζήσουν χιλιάδες εργαζόμενοι και καλλιτέχνες. Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς κομμωτήρια, γυμναστήρια και αισθητική. 

Φανάρι στην Πλάκα

Θα άντεχα και χωρίς καφενεδάκια ή βιβλιοπωλεία, παρόλο που αυτά ομολογώ πως μου έλειψαν κάπως περισσότερο. Τώρα λίγο λίγο μετατρέπονται σε καφενεία οι πλατείες της γειτονιάς. Η μοναδική διαφορά είναι πως το ποτήρι στο χέρι μας είναι πλαστικό και όχι γυάλινο, καθόμαστε σε πάγκους και όχι καρέκλες, προσποιούμαστε πως μόλις τελείωσε η σωματική μας άσκηση. Έχεις και την ψευδαίσθηση της εξοχής. 

Κλειστό μπαράκι στο Παγκράτι

Μόνο που η εξοχή ως ψευδαίσθηση δεν αξίζει. Αυτό δεν αντέχεται. Και απ'αυτή την άποψη δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να μας λείψει η καραντίνα. Θα μας λείψει μόνο εάν αυτό που θα 'ρθει θα είναι χειρότερο. 

Είσοδος πολυκατοικίας στην Πλατεία Προσκόπων

Τις 52 ημέρες του εγκλεισμού μας περπατήσαμε την Αθήνα κι ήταν ήσυχη. Ακούγαμε τους κότσυφες τα πρωινά, βλέπαμε τον ουρανό κι ήταν γαλανός. Η γειτονιά συναντιόταν στις υπαίθριες βόλτες της τα απογεύματα. Κάναμε παρέα απ' τα μπαλκόνια. 

Κλειστό καφενείο στο Κουκάκι

Αλλά όταν δεν μπορείς να αποδράσεις, η ζωή γίνεται ανυπόφορη, ακόμη κι αν βρίσκεσαι εκεί που θέλεις. Χωρίς τη δυνατότητα να απομακρυνθείς, να ανεβείς ένα βουνό, να ατενίσεις μια θάλασσα, να κολυμπήσεις στα παγωμένα νερά του Απρίλη, χωρίς τη δυνατότητα να αγκαλιάσεις τον φίλο που κλαίει πλάι σου, δεν υπάρχει άνοιξη. 

Little tree books & coffee

Τα ήσυχα βράδια της Αθήνας ήταν όμορφα. Μα τίποτα δεν θα μου λείψει από τις μέρες που πέρασαν. Ας βρούμε άλλους τρόπους να χαλαρώσουμε τους ρυθμούς μας. Ας βρούμε χρόνο να χωρέσουμε όσα αγαπάμε σε μιαν άλλη καθημερινότητα, που θα είμαστε ελεύθεροι και υγιείς, που δεν θα περιμένουμε ανακοινωθέντα. 

Σούρουπο στη λεωφόρο Συγγρού

Δεν θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι με καραντίνες. Δεν είναι οι πανδημίες που μας κάνουν καλούς.  Οι πανδημίες, όπως κι οι πόλεμοι, μας αφήνουν λιγότερους, φτωχότερους, τρελούς.

Μανικιουράδικο στην Πλατεία Προσκόπων

Δέκα χρόνια μακριά απ΄ την Αθήνα, η ζωή γέμιζε με χίλιους τρόπους. Η πόλη, όμως, δεν είναι όμορφη άδεια. Είναι όμορφη ακριβώς γιατί έχει ζωή. Η ερημιά ούτε της ταιριάζει, ούτε την ομορφαίνει.

***

Φωτογραφίες: Ελένη Πούλου