"To προηγούμενο σαββατοκύριακο, λοιπόν", άρχισε να λέει με εμφανή απροθυμία, "παντρευόταν ένας φίλος μου και το προηγούμενο βράδυ βγήκαμε για το μπάτσελορ πάρτι. Σ' ένα στριπτιζάδικο. Δεν ήταν δική μου επιλογή. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στο παρελθόν -δεν χρειάστηκε ποτέ, δεν το θέλησα ποτέ- οπότε δεν ήμουν απολύτως έτοιμος για την όλη εμπειρία. Έτσι, πριν καταλάβω καλά καλά τι συμβαίνει, εκείνη η απίθανη γυναίκα με την εκπληκτική σιλουέτα, ο τύπος γυναίκας που κανονικά δεν θα γυρνούσε ποτέ να με κοιτάξει, κάθεται στα πόδια μου, λίγο πολύ γυμνή, με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω μου, λικνίζοντας του γοφούς της, κοιτάζοντάς με κατάματα Οπότε νιώθω πως κάτι... λοιπόν επιβάλλεται να κάνω. Να δείξω κάποιου είδους ανταπόκριση. Νιώθω πως πρέπει κάτι να πω".
"Και τι είπες;" ρώτησε η Ρέιτσελ. "Είσαι πραγματικά πανέμορφη; Σ' ευχαριστώ πολύ -πάρε πενήντα λίρες;"
"Όχι", είπε ο Τζέιμι. "Καταλαβαίνω τώρα πως θα ήταν καλό να είχα πει κάτι τέτοιο. Αλλά, ανιτθέτως, της έκανα μια ερώτηση".
'Εκανε μια μεγάλη παύση.
"Συνέχισε".
"Τη ρώτησα αν εκείνη και οι υπόλοιπες κοπέλες ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο".
Η Ρέιτσελ τον κοιτούσε αποσβολωμένη, δίχως να είναι βέβαιη ότι είχε ακούσει καλά.
"Δηλαδή, ενδιαφερόμουν ειλικρινά. Ήθελα να μάθω τι είδους εργασιακά διακαιώματα είχαν και αν είχαν κάποιο σωματείο. Μου φάνηκε σαν ένα καλό άνοιγμα συζήτησης".
***
Τζόναθαν Κόου, Αριθμός 11 (μτφρ. Άλκηστις Τριμπέρη), Πόλις, Αθήνα 2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου