Ο "ανδρόγυνος" στις εικόνες της Anna Silivonchik

Η Anna Silivonchik εικονογραφεί το παραμύθι της ζωής καταρρίπτοντας κάθε στερεότυπο που αφορά τα φύλα και τον έρωτα. Κάθε έργο της είναι ένα ξέφρενο παιχνίδισμα ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, που δεν υπακούει σε άλλους κανόνες, παρά μόνο σ' αυτούς της πολύχρωμης γευστικής πανδαισίας και του ανατρεπτικού χιούμορ.

Αδάμ και Εύα: Παλιό ζευγαράκι, που πολύ συχνά πρωταγωνιστεί. Ο Αδάμ, πάντοτε βλοσυρός και καχύποπτος, φαίνεται να μην εμπιστεύεται και πολύ την Εύα. Εκείνη, "αθώα" και αφελής, άλλοτε κρύβει μήλα στο στήθος της και τον καλεί να τα αγγίξει, άλλοτε τον τυλίγει με τον όφι και του φωνάζει πως θέλει να παίξει, άλλοτε τα βρίσκει με το φίδι και τον εξαπατούν παρέα. Όπως εδώ. Η μηλιά έχει ξεπουπουλιαστεί από καρπούς, που σημαίνει πως στην Εύα δεν έχει μείνει στάλα αθωότητα...

Άλλες φορές, τα απόκρυφα του γυναικείου και αντρικού σώματος αντικαθιστούν ζουμεροί καρποί. Το θήλυ ξεφλουδίζει και δοκιμάζει μια μπανάνα, το άρρεν δροσίζει τα χείλη του με μια φέτα καρπούζι, ενώ τις γυναικείες ρώγες αντικαθιστούν δαγκωμένα εσπεριδοειδή. Ο άνθρωπος πρέπει να την κανονίζει τη δίψα του και τα φρούτα είναι ο καλύτερος τρόπος (και είναι και γεμάτα βιταμίνες). Άντρας και γυναίκα τρώνε ο ένας τα φρούτα του άλλου.

Λύκος και κοκκινοσκουφίτσα: Ζευγάρι επίσης λατρευτό, που κόσμος και κοσμάκης παρεξήγησε. Κανείς ενήλικας αναγνώστης δεν πίστεψε ποτέ ότι η μικρή με την κόκκινη κάπα ήτανε προσεκτική στο δάσος. Εδώ ο λύκος κοιτά την κοκκινοσκουφίτσα έτοιμος να την καταβροχθίσει. Καθόλου εντυπωσιακό. Το εντυπωσιακό είναι πως κι εκείνη τον γλυκοκοιτά. Η γλωσσίτσα της βγαίνει δειλά έξω από το στόμα. Εκείνος ντύθηκε γιαγιάκα, για να την πάρει με το καλό. Εκείνη γιατί ντύθηκε λύκαινα, ε;

Αλλού το στερεότυπο της γυναίκας-γατούλας παραμένει. Δίνει στον άντρα να πιει το χυμώδες της μπούστο, φοράει αυτάκια, έχει ουρά, αερίζει με μια βεντάλια τα γυμνό της στήθος, φοράει καλτσοδέτες. Ή, μάλλον, μία καλτσοδέτα, ακόμη χειρότερα. (Πού πήγε η δεύτερη;) Σε άλλες περιτπώσεις, όμως, ο πίνακας γίνεται ανατρεπτικός. Η γατούλα καπνίζει, έχει μουστάκια, όχι γατίσια αλλά αντρικά, το γυμνό της ποδαράκι είναι μαλλιαρότερον του αντρικού. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν αναιρεί τη θηλυκότητά της.

Κάποτε, ο έρωτας απεικονίζεται σαν ταχυδακτυλουργικό παιχνίδι. Χρειάζεται κι αυτός τα "εξαρτήματά" του. Μάσκες, χειροπέδες, ένα καπέλο, ένα κουνέλι, ένα πριόνι για να σπάσουν οι "αλυσίδες". Όλα ορχούνται, ενώ στο φόντο είναι κυρίαρχο το χρώμα του κρασιού. Τα σεξοαντικείμενα πάντως δεν αποκλείουν την τρυφερότητα μεταξύ του ζεύγους. Στην πρώτη περίπτωση είναι τρυφερότατο το φιλάκι στο πρόσωπο του μασκαρεμένου κυρίου, ενώ στη δεύτερη, πίσω από τον μάγο και τη μοντέλα του, δυο περιστεράκια φιλιούνται...

Στα πιο τολμηρά έργα το αιδοίο παρουσιάζεται ως κλειδωμένη πόρτα. Aν και η γυναίκα της εικόνας το βαστά περισσότερο σαν τσαντάκι. Όπως και να 'χει, είναι πολύτιμο για μια γυναίκα το τσαντάκι της, όπως και το αιδοίον της. Άραγε ένα είναι το κλειδί; Και ο κύριος με τη μύτη πουλιού γιατί είναι μασκαρεμένος; Υπάρχει κάποιος που να μην σκεφτεί πως η μύτη του ταιριάζει γάντι στην κλειδαρότρυπα;

Εδώ, το αιδοίο  έγινε φωλιά. Και μάλιστα χωρά τρεις άντρες...

Ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ο Δάφνις και η Χλόη έπαιζαν κρυφτό στη φύση, έτρεχαν γυμνοί, έβοσκαν τις κατσικούλες τους και φιλιόντουσαν πίσω από τα δέντρα. Η Μπόνι και ο Κλάιντ έκαναν ληστείες. Όλα ένα παιχνίδι είναι. Μπορεί οι πρωταγωνιστές κάθε φορά να διαφέρουν, μπορεί οι κανόνες να αλλάζουν. Αλλά παραμένει ένα παιχνίδι που κάνει τους δύο ένα(ν).