Η ομολογία της Κατερίνας

[...] Τη ρωτούν πολλές φορές, λέει όχι, καθόταν στο πάνω μέρος και είδε την πέτρα να έρχεται από κάτω· αυτό δεν το πρόσεξε κανείς. 

Στο βραδινό τραπέζι η μάνα πιάνει την ιστορία απ΄την αρχή και διηγείται στον καλεσμένο τους πως κάποιος έριξε μια πέτρα και χτύπησε στο κεφάλι το παιδί και το αίμα έτρεχε κι ο δράστης δεν ομολογεί. 

Η Κατερίνα αφήνει το κουτάλι μεσ' στα κλάματα· όλα συμβαίνουνε μπροστά της κι αυτή μένει άπραγη...

Τώρα της ζητούν όλοι να ομολογήσει· μα είναι σίγουρη, καθόλου δεν πήρε στο χέρι της την πέτρα.

Αργότερα μαζεύονται έξω απ΄το σπίτι συγγενείς και γείτονες να μάθουν πώς πάει το παιδί· ανάμεσα στους άλλους κι η Μαρία που μερικά βράδια παίρνει την Κατερίνα και την κοιμίζει σπίτι της. 

Το σιδερένιο κρεβάτι με τα κατάλευκα σεντόνια που στρώνει η Μαρία το πρωί τραγουδώντας: "Mαρεγέ, Μαρεγέ... Μαρεγέ μου κανακάρη, ποια γυναίκα θα σε πάρει..."· η δροσερή ευωδιά τους, το πλαγιαστό φως του ηλίου στο δωμάτιο... πόσο αχ! πόσο τα αγαπάει η Μαρία. 

Τώρα τη φωνάζει απ΄το παράθυρο. 

Η Κατερίνα σκαρφαλώνει, κάθεται στο φαρδύ περβάζι, γέρνει προς τα έξω· και η Μαρία χαμογελαστά: 

"Σ' εμένα θα το πεις, εσύ έριξες την πέτρα, ε;"

"Όχι, όχι δεν την πέταξα εγώ".

"Εμείς που πάμε μαζί στο σπίτι της Χώρας... εσύ έριξες την πέτρα!"

Πόσο οικεία είναι τα γελαστά μάτια της Μαρίας, να της κάνει όποιο χατίρι θέλει. 

"Που παίρνουμε στραγάλια στο χωνάκι, θα μου το πεις εμένα ε; ε; ε;"

Και τότε: 

"Ναι!" η Κατερίνα. Ναι όπως φιλί, αγκαλιά στην αγκαλιά.

Μα η Μαρία στρέφει απότομα κατά τους άλλους κι αναγγέλλει:

"Σ' εμένα τ' ομολόγησε η Κατερίνα, εκείνη πέταξε την πέτρα!"

Ομολογία όπως λαγός, που επιδεικνύουν από μακριά οι κυνηγοί.

Τα χρόνια ακουμπούν πάνω στα χρόνια κι η Κατερίνα δεν μίλησε ποτέ για κείνη τη στιγμή που ένιωσε στο σώμα της μέσα γυαλί να σπάζει και να θρυμματίζεται. 

Από το διήγημα της Αγνής Στρουμπούλη "Ομολογία" (1984)

***

Αγνή Στρουμπούλη, Η μύγα, Απόπειρα, Αθήνα 2004

Φωτογραφία: Robert Denachy. 

Άλλο ένα κλασικό φωτογραφημένο από τον Robert Denachy εδώ.