είχα ανέκαθεν την εντύπωση πως ο Σοβιετικός άνθρωπος μπορεί να είναι κάτι άλλο από εκείνο που θέλουν να με κάνουν πιστέψω, πιο ζωντανός, ανοιχτός στον διάλογο, ελεύθερος και γενναιόψυχος. Δεν θέλω να εγκαταλείψω αυτή την ιδέα και είμαι έτοιμος να πληρώσω οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να μείνω πιστός στην πεποίθησή μου. Νόμιζα πως η χαρά για την απονομή του βραβείου Νόμπελ δεν θα ήταν μοναχά δική μου, αλλά πως θα τη μοιραζόμουν με την κοινωνία της οποίας αποτελώ κομμάτι. Νομίζω πως η τιμή δεν αποδίδεται μόνο σε μένα, αλλά στη λογοτεχνία στην οποία ανήκω, τη Σοβιετική λογοτεχνία, στην οποία, με το χέρι στην καρδιά, έχω συνεισφέρει ένα δυο πράγματα.
Όσο μεγάλες κι αν είναι οι διαφορές μου με τις επιταγές των καιρών, δεν θα ήθελα να λυθούν με το τσεκούρι. Ε, λοιπόν, αν θεωρείτε πως αυτό είναι το σωστό, είμαι πρόθυμος να υπομείνω και να αποδεχτώ τα πάντα. Δεν θα ήθελα όμως αυτή μου η προθυμία να εκληφθεί ως πρόκληση ή αναίδεια. Το εντελώς αντίθετο –πρόκειται για χρέος ταπεινότητας. Πιστεύω πως στη γη και στη ζωή υπάρχουν ανώτερες δυνάμεις, και ο Θεός μου απαγορεύει να είμαι περήφανος και αλαζονικός.
[1] Επιστολή του Μπορίς Παστερνάκ στην Εκατερίνα Αλεξέγιεβνα, Peter Finn & Petra Couvée, The Zhivago Affair: The Kremlin, the CIA, the battle over a forbidden book, Chapter 11.